 |
| Vluchtelingenboot uit Venezuela legt aan bij het Nederlands Antilliaanse eiland Curacao in de Caraïbische zee. |
Naar aanleiding van een CNV bericht over de honger en Corona ellende in Venezuela stel ik me de vraag of er geen grenzen zijn aan onze barmhartigheid? In een brief aan Sigrid Kaag, minister van Handel en Ontwikkelingssamenwerking, roept CNV Internationaal in navolging van internationale instellingen op tot humanitaire hulp aan dat land omdat door het wanbeleid van dictator Maduro het land getroffen wordt door honger en ziekte. Kan het erger?
Dubbel getroffen
Dubbel getroffen
"De COVID-19 crisis treft de Venezolanen dubbel. De economie van het land was immers al ver voor het uitbreken van de epidemie volkomen stilgevallen. Dit heeft de twee na grootste vluchtelingencrisis ter wereld veroorzaakt. Inmiddels zijn al 5 miljoen Venezolanen hun land ontvlucht. Rond de 1.8 miljoen mensen zijn naar buurland Colombia gegaan en de rest is doorgereisd naar onder meer Ecuador, Peru, Brazilië en Chili. Veel van hen maakten de reis te voet. Op Curaçao en Aruba verblijven nu al 50.000 vluchtelingen uit Venezuela.” ( fragment uit brief CNV Internationaal aan Minister Kaag)
Venezuela was in de vorige eeuw een redelijk welvarend land dankzij de olie industrie, de bauxietmijnen, de ontwikkeling van de landbouw en veeteelt. De verdeling van de welvaart was slecht maar er werd vooruitgang geboekt door Christen- en Sociaal Democraten die zo een beetje afwisselend aan de macht waren. Met de nodige corruptie dat helaas wel. Venezuela was geen uitzondering in Latijns Amerika.
De kleine dictator Chavez wist echter met zijn "socialisme van de twintigste eeuw" in korte tijd een einde te maken aan deze welvaart. Socialisten zijn goed in verdelen maar heel slecht in produceren. De olie industrie viel terug van twee miljoen vaten per dag tot nog maar 100.000 vaten per dag. Alle andere socialistische plannen naar voorbeeld van Cuba liepen eveneens in het honderd als gevolg van politieke onderdrukking, economische en ambtelijke onkunde.
Leger en politie werden door zijn opvolger Maduro ingezet voor onderdrukking, marteling en moord van iedereen die in verzet kwam tegen zijn regering. Het land zakte nog verder weg in armoede en geweld met miljoenen vluchtelingen tot gevolg.
Moet je voor zo een land nog barmhartig zijn en het humanitaire hulp geven? Stuiten we hier niet op de grens van onze barmhartigheid? De ervaring leert ons dat humanitaire hulp door het totalitaire regime meedogenloos gebruikt wordt voor de eigen mensen en in een corrupt circuit terecht komt. De ervaring leert ook dat de VN en andere instellingen dat misbruik niet kunnen voorkomen. Hier stuit barmhartigheid op een kwaadaardige, onbarmhartige en liefdeloze politieke muur. Het is moeilijk om dat te erkennen maar het is wel de realiteit.
Venezuela was in de vorige eeuw een redelijk welvarend land dankzij de olie industrie, de bauxietmijnen, de ontwikkeling van de landbouw en veeteelt. De verdeling van de welvaart was slecht maar er werd vooruitgang geboekt door Christen- en Sociaal Democraten die zo een beetje afwisselend aan de macht waren. Met de nodige corruptie dat helaas wel. Venezuela was geen uitzondering in Latijns Amerika.
De kleine dictator Chavez wist echter met zijn "socialisme van de twintigste eeuw" in korte tijd een einde te maken aan deze welvaart. Socialisten zijn goed in verdelen maar heel slecht in produceren. De olie industrie viel terug van twee miljoen vaten per dag tot nog maar 100.000 vaten per dag. Alle andere socialistische plannen naar voorbeeld van Cuba liepen eveneens in het honderd als gevolg van politieke onderdrukking, economische en ambtelijke onkunde.
Leger en politie werden door zijn opvolger Maduro ingezet voor onderdrukking, marteling en moord van iedereen die in verzet kwam tegen zijn regering. Het land zakte nog verder weg in armoede en geweld met miljoenen vluchtelingen tot gevolg.
Moet je voor zo een land nog barmhartig zijn en het humanitaire hulp geven? Stuiten we hier niet op de grens van onze barmhartigheid? De ervaring leert ons dat humanitaire hulp door het totalitaire regime meedogenloos gebruikt wordt voor de eigen mensen en in een corrupt circuit terecht komt. De ervaring leert ook dat de VN en andere instellingen dat misbruik niet kunnen voorkomen. Hier stuit barmhartigheid op een kwaadaardige, onbarmhartige en liefdeloze politieke muur. Het is moeilijk om dat te erkennen maar het is wel de realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten