MIJN SPROOKJESJAREN ZESTIG 60, "WIR SIND NUR EINE KLEINE RADIKALE MINDERHEIT HAHA"

Demonstration against the Vietnam War on West Berlin’s Kurfürstendamm boulevard, 18.2.1968 (Photo: Bert Sass/Landesarchiv Berlin)

De vroege ochtend brengt goed nieuws. De burgemeester heeft bekend gemaakt dat de betoging niet langer verboden is. Dat is een opluchting. Toch niet voor niks helemaal naar West-Berlijn gereisd. Niemand vertelt ons waarom de burgemeester van gedachten is veranderd. Zijn het de drieste aanvalsplannen van de socialistische studenten op de politie en heeft hij, om erger te voorkomen, besloten om het verbod op te heffen? Een voorbeeld van gezond verstand beleid? Of is het een overwinning van de oppositie? Of is het  repressieve tolerantie op zijn Duits? Eerst verbieden en dan alsnog toelaten waarna we weer terug moeten in de maatschappelijke orde? Hoe dan ook, wij kunnen betogen zonder veldslag met de politie.

Ik vind op internet nog iets over onze massa demonstratie.

“De geest van provocatie waarde op dit weekend van 18 februari 1968 in Berlijn rond: meer dan 4.000 mensen die zich een radicale minderheid voelden, maar grootse plannen hadden, hadden de oproep van de socialistische Duitse studentenvereniging naar het Internationale Vietnam-congres in West-Berlijn gevolgd. De oorlog in Vietnam en vooral de militaire inzet van de VS waren al geruime tijd centrale punten van politiek debat over de hele wereld. Lange tijd hebben linkse bewegingen niet alleen campagne gevoerd voor vrede in Vietnam, maar ook opgeroepen tot de "overwinning van de Vietcong". De radicalisering van het internationale engagement ging gepaard met een intensivering van de politieke confrontatie binnen de Bondsrepubliek. Voor velen leek de revolutie in de situatie noodzakelijk - en mogelijk. De buitenparlementaire oppositie stond op een kruispunt. Rudi Dutschke, een van de belangrijkste sprekers op het congres, legde in zijn toespraak de verbinding tussen de oorlog in Vietnam en de studentenopstand in de Bondsrepubliek Duitsland. Zijn centrale term was in die tijd: globalisering. "Elke radicale oppositie tegen het bestaande systeem, dat ons probeert te verhinderen voorwaarden te scheppen waaronder mensen een creatief leven kunnen leiden zonder oorlog, honger en repressief werk, moet vandaag de dag wereldwijd gelden.” (“Der Geist der Provokation”, Deutschlandfunk) 

Je voelt meteen dat de spanning uit de lucht verdwijnt. Alsof iemand ergens een groot ventiel heeft open gedraaid. De betoging verloopt rustig en vreedzaam. De uitspraak van Herr Burgermeister wordt ons geuzenlied. Ritmisch zingen we door de straten  “Wir sind nur ein kleine radikale Minderheit, haha”. Het gezang geeft je een gevoel van eenheid, een grote massa die nu even geen minderheid maar een meerderheid is. We zijn de baas op straat.
verschijnt elke vrijdag

Elke gelijkenis met bestaande personen 

of gebeurtenissen berust op louter toeval.