DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 58

 

Meisjes op de Antwerpse Foor (Kermis), 1994

Het pad van Anciaux vindt zijn einde bij de Socialistische Partij SP-A de voormalige Socialistische Partij maar dan Anders.
 
“Nadat het partijbestuur van de Vlaams Progressieven in november 2008 zich uitsprak voor een links-liberale koers, desnoods onafhankelijk van kartelpartner SP.A, en het voorstel van Anciaux om een "progressief project" aan te gaan door beide kartelpartners desnoods op termijn in een nieuwe partij te doen opgaan werd weggestemd (68% tegen 32%), verlieten eerst massaal Anciaux' geestesverwanten de partij; Anciaux zelf volgde op 4 december 2008. Hij bleef minister, net als de parlementsleden die uit de partij stapten, als onafhankelijke binnen het kartel SP.A - Spirit. Op 12 januari 2009 maakte hij na onderhandelingen met SP.A -voorzitster Caroline Gennez zijn overstap naar de verruimde en daarom herdoopte SP.A kenbaar. Hij gaf nog mee dat alles waarop hij hoopte om een overstap te doen, is gerealiseerd en wilde werken aan een nieuw Vlaams, sociaal en democratisch project. Bij SP.A -kopstukken lokte zijn komst en als eigengereid ervaren optreden, alsmede de naamswijziging van 'hun' partij, heftige kritiek uit. De naamswijziging werd daarop teruggedraaid. Bij de verkiezingen van 2009 kreeg Anciaux de laatste plaats aangeboden op de Europese lijst. Ondanks zijn 71.919 voorkeurstemmen kon hij de nuttige volgorde niet breken. Dit betekende tijdelijk een einde van zijn politieke loopbaan.” (Wikipedia:Bert Anciaux)

De poging van Anciaux om zijn progressieve Vlaamse nationalisme te verbinden aan de traditie van de klassenstrijd belichaamt door de SP.A loopt vast in de dagelijkse realiteit van de gestaalde kaders van de SP. Het geel van de Vlaamse Leeuw die Anciaux toch zijn hele politieke leven op zijn eigen onnavolgbare manier was trouw gebleven, blijkt niet te passen bij het rood van de socialisten. Socialisten strijden uiteindelijk een universele klassenstrijd en daar moet het Vlaams nationalisme aan ondergeschikt blijven, ook in de persoon van Anciaux.

Het ziet er naar uit dat de SP daardoor de aansluiting bij de Vlaamse kiezers begint te verliezen. Bij de verkiezingen in 2014 wordt de eens machtige socialistische partij de 4e partij in het Vlaams parlement, na de centrum-rechtse, nationalistische NV-A (1), de christendemocratische volkspartij CD&V (2) en de liberale Open Vld (3). Momenteel wordt volgens peilingen zelfs deze 4e plaats bedreigt door Groen.

Anciaux heeft na dit alles nog een kleine nabrander in de Belgische politiek. In 2010 wordt hij verkozen tot senator met een derde plaats op de lijst van SP.A. Eind 2012 werd hij fractieleider van de SP.A senatoren. “In 2014 stond hij bij de Brusselse verkiezingen op de tweede en onverkiesbare plaats op de SP.A-lijst. Hij werd nadien door zijn partij als gecoöpteerd senator aangeduid. … Hij besloot niet op te komen voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2018, omdat hij zich niet welkom voelde op de Brusselse SP.A -lijst.” (Wikipedia: Bert Anciaux)
(verschijnt elke vrijdag)