IK HEB GELIJK (MAAR DAAR HEBBEN DE NICARGUANEN NIKS AAN) 1

Verkiezingsaffiche in 1984 met links de Sandinistische leider Daniël Ortega 

als Presidentskandidaat en rechts de linkse schrijver Sergio Ramirez, 

als kandidaat Vice- President. Het koppel won de verkiezingen.

foto: petrus nelissen

Daniel Ortega, de huidige president van Nicaragua, deugt niet en heeft ook nooit gedeugd. Toch was hij in 1979, toen hij met de Sandinisten dictator Somoza versloeg bijkans een heilige voor alle grote en kleine Nederlandse NGO’s (NOVIB, HIVOS, Solidaridad enz.) voor een trits PvdA’ers (voorzitter Max van den Berg, Tweede Kamerlid Eveline Herfkens, Europarlementslid Ien van den Heuvel), een aantal journalisten (Jan van der Putten, Emile Fallaux en Jan Schmeitz) en een heleboel kerkelijke clubs waaronder Pax Christi. Waarover straks meer.

Rij wachtende kiezers voor een stemlokaal (1984)
foto: petrus nelissen

Zij allen konden weten dat Daniel Ortega en zijn Sandinistische kameraden doorgewinterde marxisten waren en vooral geen democraten. Ze waren op cursus geweest bij de toenmalige langst zittende linkse dictator Fidel Castro. Ze hadden de pest aan de  burgerlijke democratie. Onderling voerden ze strijd over de juiste Marxistische koers. In plaats van compromissen te sluiten, begon elke zichzelf respecterende Sandinist zijn eigen Marxistische fractie.

Ze werden het onderling heel even eens toen ze aan de macht konden komen met hulp van anderen,  zogenaamde “burgerlijke politici” en buitenlandse donors waaronder ook de gehate VS onder leiding van president Jimmy Carter. Ze moesten wel beloven na hun overwinning z.s.m. verkiezingen te houden. Die werden in 1984, 5 jaar na de overwinning gehouden en alweer onder binnen en buitenlandse druk. Ortega werd tot presidenten gekozen. Ik was er namens de Nederlandse regering bij en ze wonnen de verkiezingen, maar gerust was ik er niet op.

Een kieslokaal van buiten gezien (1984)
foto: petrus nelissen

En inderdaad, in plaats van zijn democratisch verworven machtspositie te gebruiken om de democratie te versterken, nam hij onderdrukkende maatregelen tegen alles en iedereen die het niet met hem en zijn kameraden eens was. Een echte Leninist of zo je wil Castrist. Zelfs buurland Costa Rica, een van de weinige stabiele democratieën in heel Midden Amerika, moest het ontgelden. De Nederlandse aanhangers bleven doof en blind voor deze ontwikkelingen, zo sterk was hun geloof in de Sandinisten.

Critici die wezen op de democratische tekortkomingen van de Sandinisten werden verraders genoemd die het imperialisme en het kapitalisme in de kaart speelden. Ondertussen hielden gematigde Sandinistische kameraden de dictatuur van Ortega voor gezien. Ze organiseerden als Contra’s  gewelddadig verzet tegen hun vroegere kameraden daarin gesteund door de Noord Amerikaanse president Reagan.

Stemlokaal in een huiskamer. De man rechts legt het stembiljet uit aan een kiezer. (1984)

foto: petrus nelissen

Het beleid van Reagan deugde niet maar dat pleit Ortega en zijn kameraden niet vrij van hun stompzinnig anti-democratisch beleid. Maar zo een kijk op het politieke conflict was voor de Sandinistische volgelingen in Nederland een brug te ver. Integendeel, ze begonnen hun eigen strijd tegen de zogenaamde Contra’s in Europa.

(wordt vervolgd)