DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 52

Straatmuzikant op de Groenplaats, Antwerpen 1993

Nu de weg van de decentralisering eenmaal is ingeslagen, zit er niets anders op dan met vallen en opstaan de kruisweg van staatshervormingen voor te zetten zonder met zekerheid te kunnen zeggen waar die zal eindigen. De hoop van veel Vlamingen dat Vlaanderen een zelfstandig land zal worden, is tegelijkertijd de vrees van veel Franstaligen dat ze er alleen voor komen te staan. België als een soort Joegoslavië van na de val van de muur maar dan vreedzaam en zorgvuldig. Maar zover als een onafhankelijk Vlaanderen is het nog lang niet en zal misschien wel nooit komen. De regering Martens heeft eerst nog de “unionistische federale staat” in de aanbieding, een variant van eenheid in verscheidenheid.


“Premier Martens zou 3 regeringen nodig hebben voor de staatshervorming van 1980. Er kwamen twee gewestraden met eigen bevoegdheden voor plaatsgebonden gelegenheden. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest -dat al wel erkend was in de staatshervorming van 1970 - werd pas verder uitgewerkt in de derde staatshervorming, deze heeft dus nog geen praktische bevoegdheden.
De 3 cultuurgemeenschappen -met zeer beperkte bevoegdheden- werden omgevormd tot kortweg gemeenschappen. Dit omdat ze meer bevoegdheden gekregen hadden, niet alleen op cultureel en taalkundig vlak, maar ook inzake persoonsgebonden aangelegenheden. De gemeenschappen en gewesten krijgen bij deze hervorming ook wetgevende bevoegdheden, hierdoor verkregen ze op hun niveau een eigen regering en parlement." (Wikipedia: Staatshervorming (België)


Drie regeringen voor een staatshervorming duidt op moeilijke en langdurige onderhandelingen om tot de benodigde meerderheden te komen die aan beide zijden van de taalgrens nodig zijn voor een staatshervorming. Hoewel sommigen menen dat dit gepalaver ondemocratisch is en tegen de volkswil in gaat, pleit de gang van zaken niettemin voor de Belgische politieke klasse. Immers ze brengen moeilijke politieke staatkundige hervormingen tot stand zonder dat de vrede in gevaar komt en de spanningen tussen de radicale partijen aan weerskanten van de taalgrens beheersbaar blijven. 

Elders in Europa is het er anders aan toe gegaan, bijvoorbeeld in Baskenland, Noord Ierland en dus voormalig Joegoslavië. Je moet er trouwens niet aan denken dat in het hart van Europa, want dat is België met  de Europese Hoofdstad en NAVO stad Brussel min of meer, de conflicten tussen Vlamingen en Franstaligen tot geweld zouden leiden.
(verschijnt elke vrijdag)