vrijdag 9 maart 2018

DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 29

Voormalige Bar langs de N183 tussen Willebroek en Mechelen.
(Foto: 1998)

Bij gebrek aan een eigen Vlaams sprekende elite raakte de Vlaamse taal na de Belgische onafhankelijkheid verder in het slop. Toen na de Eerste Wereldoorlog, waarin de Vlaamse Westhoek ongelooflijk veel heeft geleden, de Vlamingen ernst begonnen te maken met hun ontvoogding van de Franstalige elite en van de dominante Franstalige cultuur en politiek, bleek pas goed hoe de twee taalgemeenschappen verzeild waren geraakt in een in bijna onontwarbare knoop van politieke en culturele belangen.

In de loop der jaren werd duidelijk hoe groot die knoop is en hoe strak hij zit. Ondanks allerlei maatregelen zoals de taalgrens, de faciliteiten gemeenten, de tweetaligheid van Brussel enz. beheerst deze knoop nog altijd de Belgische politiek. De politieke tegenstellingen als gevolg van deze knoop vat men samen onder de noemer  “communautaire spanningen”; spanningen tussen de Nederlands en Franstalige Gemeenschappen verdeeld over de Gewesten Vlaanderen en Wallonië en het Hoofdstedelijk Gewest Brussel. Telkenmale dat de Vlamingen een poging doen om de knoop verder te ontwarren, met name langs de weg van meer autonomie voor Vlaanderen, lopen de communautaire spanningen op, soms zo hoog dat België op barsten lijkt te staan. 

Tegelijkertijd wordt het streven naar Vlaamse autonomie door de Franstaligen met groot wantrouwen bejegend. Ze vinden het een duivelse samenzwering om België te breken. Helemaal ongelijk hebben ze daarin niet. 

Er zijn Vlaamse krachten die zo ver willen gaan. Het meest radicaal  is het het Vlaams Belang met op enige (tactische) afstand gevolgd door de Vlaams nationalistische N-VA. De Christendemocratische CD&V wil wel meer autonomie voor Vlaanderen maar wel binnen een federaal België. De opheffing van België zou Wallonië in een moeilijk parket brengen. Natuurlijk zijn er die aansluiting willen bij Frankrijk maar vooralsnog zijn er weinig aanwijzingen dat men daar in Frankrijk veel voor voelt.

Dat er in het huidige België voor de Franstalige minderheid niks anders op zit dan zich te schikken als minderheid met de onder democratische bestuur normale garanties is voor veel Franstaligen al een schrikbeeld. Ze voelen zich (nog) geen minderheid, zeker cultureel niet. Ze blijven vasthouden aan de bijzondere voorzieningen die zijn getroffen om hun als minderheid extra bescherming te geven tegen meerderheidsbesluitvorming. Tevens proberen ze verdergaande federalisering van het land te blokkeren.


Deze twee tegengestelde politieke krachten - behoud van België versus splitsing van het land - bedreigen geregeld de politieke stabiliteit van België. Soms dreigt het land, zeker sinds de opkomst van de electoraal succesvolle radicaal nationalistische partij N-VA onder leiding van Bart de Wever, onbestuurbaar te worden. Het  argument van solidariteit tussen het rijk Vlaanderen, arme Wallonië en kwakkelend Brussel is als gevolg van deze tegenstellingen en spanningen aan slijtage onderhevig. Het politieke draagvlak voor een verenigd België dreigt onder Vlamingen smaller te worden.

(verschijnt elke vrijdag)

2 opmerkingen:

  1. Ondanks alle strubbelingen zit de federale regering nog steeds op zijn post. Ik voorzie ook geen vervroegde verkiezingen op dit moment. Vraag is wat in 2019 gebeurt. Bart De Wever heeft al gezegd dat hij met de huidige partijen verder wil. Dat zal van Vlaamse kant uiteindelijk wel lukken, N-VA deelt de lakens ui. Het blijft afwachten in hoeverre MR zich opnieuw aan zo'n regering wil binden. Voorlopig is er geen electorale reden om het niet nog eens te doen.

    BeantwoordenVerwijderen