GRIEKSE TRAGEDIES

Hoe de Griekse Premier Alexander Tsipras er in slaagt Europa tot wanhoop te brengen. (een digitale compositie van Petrus)

Veel ervaring heb ik niet opgedaan met Grieken. Ik ben er zelfs nooit op vakantie geweest. Dat zou toch het minste hebben kunnen zijn van de ervaringen, hoe oppervlakkig misschien ook. Niettemin heb ik 3 onvergetelijke ervaringen met Grieken opgedaan.

De eerste was een bericht in het TV journaal in de jaren negentig. Daarin zag je een delegatie van het PASOK Congres, de Griekse PvdA, een bezoek brengen aan hun partijleider Andreas Papandreou in het ziekenhuis. De oude man kreeg met slangetjes en draadjes aan gezicht en lijf te horen dat hij opnieuw tot partijleider was gekozen. Dat leek me weinig realistisch en eigenlijk onverantwoord. Dat was ook zo. Zes maanden later was hij dood.

De tweede onvergetelijke ervaring was met de oprichting van de Republiek Macedonië na het uiteenvallen van Joegoslavië begin jaren negentig. De Grieken vonden dat de Macedoniërs de naam Macedonië niet mochten gebruiken omdat zij zelf een provincie hadden met die naam. Ze vermoedden zelfs dat de nieuwbakken Macedoniërs er op uit waren om hun provincie Macedonië te annexeren. Niemand in Europa dacht er ook zo over. Om de Grieken tegemoet te komen in hun fobie werd het compromis gevonden in de naam “De vroegere Joegoslavische Republiek Macedonië”, in het Engels afgekort tot FYROM maar uiteraard bleef het alnd gewoon macedonië heten. Het verzet van de Grieken was weinig realistisch.

Tijdens een bijeenkomst van tientallen vakbonden uit Europa over steun aan de zojuist van het communisme bevrijde Midden en Oost Europa werd tot ergernis van de Griekse vakbondsafgevaardigden steeds gesproken over Macedonië in plaats van FYROM. Begrijpelijk want FYROM zei niemand iets. De Grieken vonden het echter helemaal niet leuk en telkens wanneer iemand Macedonië zei, interrumpeerde de Griekse delegatie bij de voorzitter om erop te wijzen dat het om “De voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië” ging. Dat deden ze tot vervelens toe zodat er een lacherige ergernis in de zaal begon rond te waren en iemand riep dat als de naam Macedonië werd gebruikt het om die voormalige Joegoslavische republiek ging en niks anders. Het gedrag van de Griekse delegatie was onrealistisch en zeker niet bevorderlijk voor de wederzijdse verstandhoudingen.

Mijn derde ervaring met Grieken was in Sofia, de hoofdstad van Bulgarije. Ik was daar samen met veel andere genodigden vanwege een vakbondscongres. Toen enkele Griekse gasten hoorden dat ik Nederlander was, kwamen ze naar me toe met de vraag of ik de Nederlandse minister van Financiën Zalm kende. Ik zei dat ik wist wie hij was maar dat ik hem voor de rest niet kende. Ze vroegen me meteen daarop of ik het eens was met zijn opmerking dat de Grieken en de Italianen niet bij de Euro hoorden? Enigszins diplomatiek zei ik dat ik wel kon begrijpen dat de Nederlandse minister een ondiplomatiek voorbehoud had gemaakt bij de intrede van Griekenland en Italië in de Euro. Dat schoot bij hen helemaal in het verkeerde keelgat. Zalm en ik begrepen helemaal niets van Griekenland, maar dan ook helemaal niets. Een verder gesprek was niet meer mogelijk. We zijn nu ruim 20 jaar verder en me dunkt dat Zalm in deze weliswaar weinig diplomatiek maar wel realistisch was en de Grieken helemaal niet. Zij begrepen niets van Europa en de Euro.

Nu zitten we als Europeanen al maanden in een Griekse crisis vanwege de Euro. Mijn indruk is dat de huidige Griekse regering net zo weinig realiteitszin heeft als al degenen die ik heb meegemaakt. Dat is wat je noemt een Griekse Tragedie. Iedereen ziet de ellende aankomen maar niemand is nog in staat er iets aan te doen.