PRIVACY

De middelste agent vond dat ik wel een foto mocht maken 
maar niet publiceren of ik zou een strafzaak krijgen. 
Ik heb daarom het gezicht van hem en de andere twee op de foto onherkenbaar gemaakt.

Kort geleden had ik een merkwaardige ervaring met privacy en fotografie. Drie Brusselse agenten stonden met hun doorzichtige schilden achter een versperring in een straat vlakbij het Luxemburgplein in de Europese wijk. Ik besloot een foto te maken van de bemande politiebarricade. Uiteraard vroeg ik eerst of dat mocht. Dat mocht als ik mijn ID liet zien. Nieuwsgierig geworden, liet ik mijn ID zien. Hij haalde tot mijn verbazing zijn telefoon tevoorschijn en fotografeerde de kaart. Ik vroeg hem waarom hij dat deed. Hij antwoordde dat “fotograferen vrij staat maar publiceren niet. Zodra je de foto op FaceBook zet, kunnen we een strafzaak tegen je beginnen.” Ik vond dat intimiderend en zei dat ik van de foto afzag. Maar aangezien hij mijn ID al gefotografeerd had, besloot ik om de foto dan toch maar te maken. Mijn bewijs van wat er gebeurd is.

Een ander geval van privacy was een stokoude vrouw die stond te bedelen op de hoek van een straat, eveneens in de buurt van het Luxemburgplein. Aan haar armoedige boerenkleding te zien, was het een Roemeense. Terwijl ik wat in haar kartonnen bekertje gooide, vroeg ik of ze Frans sprak. Ze knikte nee. Toen ik vragend zei 'Roumanie', knikte ze ja. Vervolgens pakte ik mijn camera en maakte het gebaar van foto maken. Ze zwaaide meteen heftig met haar hand en liep boos weg toen ik aandrong. Ik maakte toen een foto terwijl ze weg liep. Ze schaamt zich blijkbaar niet om in het openbaar te bedelen maar wel voor een foto van haar. Ik zou graag van haar gehoord hebben hoe ze daar zelf tegen aankeek, maar helaas kon ik niet met haar praten.

Omdat ze niet gefotografeerd wilde worden, heb ik deze straatfoto van haar gemaakt.

Overigens kom ik in Brussel bij de uitgang van de metro en elders in de Europese wijk regelmatig bedelende Roemenen tegen. Zo kom ik al jaren regelmatig een oudere man tegen bij de uitgang van de metrostations Wetstraat en Troon. Hij ziet er vriendelijk en netjes uit. Toen ik hem kort geleden aansprak, bleek ook hij geen Frans of Nederlands te kunnen. Ook hij bleek Roemeen te zijn. Ik herinnerde mij het Roemeense woord ani voor jaar. Hij begreep mij meteen en schreef met zijn vingers 72 op de betegelde stationsmuur achter hem. Hij wees daarna op mij. Ik schreef 68 met mijn hand. Hij lachte alsof we dan toch nog ergens lotgenoten zijn. Gewoontegetrouw deed ik wat in zijn bekertje. Ik moest er toch niet aan denken dat ik elke morgen mijn kostje bij elkaar zou moeten bedelen in een land waar ik ook nog eens de taal niet van spreek. Waarom is het lot zo wreed voor hem en mij zo goed gezind?

Nog een gedachte over privacy. Aan de ene kant lees ik voortdurend over mensen en clubs die zich boos maken over allerlei vormen van schendingen van privacy door vooral de overheid. Dat is natuurlijk de angst voor Big Brother is watching you. Aan de andere kant zie ik 's avonds op TV de krankzinnigste real life shows voorbij komen met de meeste intieme opnamen van de geboorte van een kind tot een volledig blote man en vrouw die voor de camera kennis maken met elkaar en vervolgens een afspraakje. 'Naked Dating' heet de show met blote mensen. Blijkbaar interesseert die mensen hun privacy helemaal niks en hebben ze er alles voor over om in de schijnwerpers van de publiciteit en aandacht te staan. Waarom vecht de eens constant voor elke millimeter privacy en laat de ander de TV camera toe tot in zijn intiemste leven?

Zie ook de blog 'Privacy is handel'.