STRIJD TEGEN KANKER

Kaart van het strijdtoneel.

Je leest en hoort nogal eens over strijd tegen kanker. Er zijn ook allerlei fondsen die strijd tegen kanker financieren. Het lijkt wel een potje oorlog. Maar eerlijk gezegd, ik zou niet weten hoe je als patiënt moet strijden tegen kanker. Ik heb huidkanker maar om nu te zeggen dat ik daar strijd tegen lever. Je ondergaat de ziekte met hulp van artsen, verplegers en allerlei ander volk dat ergens in is gespecialiseerd: longfoto's maken, ct scans, bloedproeven, dermatologen enz.

Het begon sowieso onschuldig. Een paar jaar geleden zei mijn huidarts dat ze een vervelende mededeling voor me had. Een huidvlekje bleek na onderzoek kwaadaardig. Ik vond het niks om je druk over te maken. Zo'n klein vlekje. Het werd in Leuven al keuvelend door 2 artsen weg gesneden. Ik maakte uit hun gesprek op dat ze moeite hadden met diëten. Ik kon me dat voorstellen. Ik heb dat ook, al jaren. Het vervolg was dat ik me voortaan elk jaar zou melden bij de afdeling oncologie te Leuven en elk half jaar bij de specialiste in mijn dorp. So far, so good.

Twee jaar geleden ging er bij de jaarlijkse controle een bel rinkelen. Een vlek naast de weggesneden vlek zag er niet goed uit. Of ik 's middags me nog een keer wilde melden op de afdeling oncologie zodat meerdere specialisten geraadpleegd konden worden. Prima. Het besluit viel na enig beraad. Een oorlogsverklaring aan de vlek. Hij werd voor alle zekerheid net zo vakkundig als de vorige keer weg gesneden. Die middag nog reed ik dus weer vlekvrij naar huis. De volgende dag was ik de strijd alweer vergeten.

Dit jaar gingen er bij de jaarlijkse controle ineens een heleboel bellen rinkelen. Er volgde onmiddellijk een briefing van de prof en de assistent. Een strategisch aanvalsplan om de uitzaaiing met grove middelen te verwijderen. Of ik me maar eventjes oorlogsklaar wilde maken. Maar ik zat met mijn hoofd nog in vredestijd, dus ik wilde het maar niet bevatten. Zoals het een gehoorzaam soldaat betaamt, luisterde ik zonder tegenspreken, beaamde alles wat ze zeiden maar wist bij god niet waar ze het over hadden. Er moesten foto's gemaakt worden, extra scans waarna opname in het ziekenhuis waar operatief het melanoom (kwaadaardig gezwel) verwijderd zal worden tezamen met alle andere lymfeklieren in mijn linkeroksel, zenuwen worden beschadigd maar dat hoort er bij en zo nog wat van die oorlogszuchtige taal.

Ik probeerde ondertussen door te gaan met mijn gewone leventje. Dat was wel zo geruststellend. Maar langzaam maar zeker drong het tot me door dat de medische stand een oorlogsverklaring had afgelegd en zich nu met alle middelen voorbereidde om ten strijde te trekken tegen het gezwel. Er zat niets anders voor mij op dan me te schikken als een brave soldaat. Na extra scans kwam ik in een loopgraaf in het ziekenhuis te liggen, notabene naast een veel oudere man die hoogst waarschijnlijk aan zijn laatste veldslag bezig was.

De medici wonnen de strijd en het kankergezwel werd verwijderd. Enige collateral damage was niet te vermijden maar daar zou wel weer goed komen zo verzekerde mij een van de officieren. Als gehoorzaam soldaat geloofde ik dat onmiddellijk. Ik begon met herstelwerkzaamheden aan mijn lijf met behulp van de onvermijdelijke pillen en een kinesist. Volgens de laatste moest ik nu vooral zelf strijden met oefeningen tegen het vastroesten van mijn schoudergewrichten en tegen het dikker worden van mijn arm. Bewegen en nog eens bewegen, zo luidde het devies.

Na verloop van tijd werd duidelijk dat ik deze veldslag dankzij bekwame officieren en oversten had gewonnen ook al wordt je lijf natuurlijk nooit meer de oude. Dat kan ook niet. Ik mocht al lang blij zijn dat ik er zo goed was afgekomen, vonden de verplegers en de wijkzusters. Maar had ik nu ook de oorlog gewonnen? Wel, dat konden ze me niet vertellen. Dat kan, maar dat kan ook niet. Een nieuwe uitzaaiing en dan hoogst waarschijnlijk van een veel ernstiger aard, is altijd mogelijk maar hoef niet. Het kan best dat er nooit meer wat komt en dat ik uiteindelijk aan iets heel anders dood ga. Nu ja, dood ga je toch dus gaan we nu maar welgemoed verder met leven. Wat moet een brave soldaat anders? Profiteren van zijn verlof tot de volgende oorlog zich aandient.