35. MEXICAANSE VERTELLINGEN. DE LOTGEVALLEN VAN ROSA

 

Twee dorpsmeisjes die als dienstmeiden in de hotel van de hacienda werken. Zwart-wit foto gemaakt in 1976 en met AI ingekleurd. (petrus nelissen)

Het verhaal over de muur en de dappere helden brengt ons terug naar San Miguel en daarmee naar de lotgevallen van Rosa. We weten dat ze met haar Efraïm naar de in blauwe nevelen gehulde bergen is gevlucht. Waarschijnlijk dwaalt ze daar nog steeds rond, zich schuil houdend onder lotgenoten in de misère.

 

Hoe zou het gaan met de liefde? Brandt die nog of is de passie gedoofd door de meedogenloze eenzaamheid in hun schuilplaats? Hoe overleven ze? Hoe komen ze aan de kost? Trekt Efraïm er op uit als een struikrover of doet hij eerlijk werk ergens in een verloren dorp? Wat doet Rosa?

Op weg naar zijn ouderlijk huis ziet Diego haar totaal onverwacht en zelfs een beetje tot zijn schrik haar roerloos langs de weg staan als een schichtig hert in de bosjes. Ze kijkt hem met grote ogen aan. 

Diego is met zijn Sara op weg om haar aan zijn ouders voor te stellen. Rosa staart hem een poos zwijgend aan en wil zich al omkeren, alsof ze spijt heeft dat ze gekomen is. Misschien is ze zelf ook verrast om hem te zien. Diego zegt zachtjes haar naam waarop ze blijft staan.

Waarom staat ze daar? Wat komt ze doen zo vlak bij het ouderlijk huis? Ze ziet er gehavend uit, slordig gekleed en verwaarloosd, haar haren in de war. Ze moet daarginds een ruig leven leiden met weinig comfort, een beetje als een dier.Bij de aanblik van de haar onbekende Sara slaat ze haar ogen neer. Ze beseft dat dit een vriendin van haar broer moet zijn.

Sara  bekijkt haar nieuwsgierig. Ze kent het verhaal van de ontvoering van Rosa en ze heeft zich altijd afgevraagd hoe ze er uit zou zien. Nu ziet ze een verwilderde vrouw, een meisje is ze niet meer, met nog slechts restanten van schoonheid. 

Haar ogen zijn helder, haar koperkleurige huid is nog een beetje gaaf en haar haren nog altijd sluik en zwart. Ondanks haar deemoedige houding, straalt ze toch nog een zekere trots uit. Diego kijkt haar vol medeleven aan en vraagt met zachte, tedere stem hoe ze het maakt. 

Zijn tederheid ontroert haar. Ze kijkt weifelend om zich heen alsof ze bang is dat ze gezien wordt of aarzelt ze om te vertellen hoe het zit? Met zijn blik probeert hij haar aan te moedigen om te praten. Hij zegt dat hij zijn ouders niet meer zal vertellen dan nodig, maar hij wil ze wel kunnen gerust stellen. Ze leven al veel te lang in onzekerheid over het lot van hun dochter. Daar moet een einde aan komen. 

Ze knikt instemmend. Ze heeft haar ouders nooit ongerust willen maken. Ze wilde met Efraïm mee omdat ze verliefd was en in verwachting. Ze zegt het terloops als een mededeling zonder al teveel betekenis. 

Maar deze eenvoudige mededeling van haar zwangerschap  is voor Diego de sleutel tot wat er is gebeurd. Hij kon maar niet begrijpen waarom ze zich had laten schaken maar nu is het duidelijk. Uit schaamte voor haar ouders en wie weet ook voor hem, volgde haar ze haar grote liefde in de hoop dat hij haar en hun kind een thuis zou geven.

Hoe groot moet haar wanhoop geweest zijn, haar eenzaamheid? Diego voelt haar pijn in zijn hart. Hij knijpt Sara in haar hand en drukt haar tegen zich aan. Had hij het maar geweten dan had hij haar kunnen helpen. Dan had ze niet in een orkaan van gevoelens een beslissing hoeven nemen die zo te zien verkeerd is uitgevallen.