26. MEXICAANSE VERTELLINGEN. ROSA BLIJFT IN DE BERGEN

's Ochtends vroeg in het dorp.

 

Diego voelt zich droevig en blij te gelijk. Blij dat hij zijn zus gezien en gesproken heeft, droevig omdat zij op zo een jonge leeft tijd van huis is weg gegaan. Was het haar vrije keus of was er geen keus? Hij zag droefenis in haar ogen. Was dat omdat het afscheid van thuis haar zwaarder valt dan ze gedacht had?

Nu ze met Efraim alleen in de bergen leeft, dringt het waarschijnlijk pas tot haar door dat ze in haar jeugdige en onervaren verliefdheid het veilige leven thuis achter zich gelaten heeft. Het is een hoge tol die ze betaalt voor haar geluk. Misschien twijfelt ze of die niet te hoog is?

Diego weet hoe het is. Hij is lang van huis geweest en weet intussen maar al te goed wat het betekent om je lot in eigen hand te nemen. Je staat er alleen voor tenzij je iemand vindt met wie je je leven kunt delen maar daarvoor moet je geluk hebben. Hoe kom je zo iemand tegen?

Rosa denkt in haar verliefdheid dat ze zo iemand heeft gevonden, maar is dat ook zo? Ze heeft een keuze gemaakt. Die keuze zal voor altijd een stempel drukken op haar leven. Heeft ze de keuze te vlug gemaakt? Wie zal het zeggen? Hij was 18 toen hij van huis ging, Rosa amper vijftien. Hij was amper volwassen maar misschien is een vrouw sneller volwassen dan een man? 

Na een vermoeiende dag paard rijden en peinzen komt hij thuis. Hij vertelt van zijn ontmoeting met Rosa. Zijn ouders zijn teleurgesteld dat hij haar niet heeft kunnen overtuigen terug naar huis te komen. Daar hadden ze op gehoopt. Dat ze bij haar Efraïm blijft, is weinig geruststellend. 

De jongen kan niet eens voor zichzelf zorgen laat staan voor zijn jonge geliefde.Waar moeten ze daarginds in de bergen van leven? Wat voor toekomst hebben ze daar en wat als er een kind wordt geboren? Wie helpt Rosa dan bij de bevalling? Zijn ouders weten de antwoorden niet. Diego ook niet.

Hij kan de slaap niet vatten en staart vermoeid naar buiten, naar de sterren. Hij zou willen dat daar ergens boven het lot van de mensen beschreven staat, het lot van Rosa en van hemzelf. Misschien dat het een tragisch lot is maar dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Nu moet je maar afwachten. Natuurlijk, je kunt hier of daar je lot proberen te sturen maar hij heeft het nu gemerkt bij Rosa, er valt weinig te sturen.

Helaas, de sterren zijn en blijven lichtjes onmetelijk ver weg, romantische lichtjes als je er voor in de stemming bent. Nu zijn het verloren lichtjes in de ruimte, net zo verloren als hijzelf. Er overvalt hem een grenzeloos gevoel van eenzaamheid, er alleen voor te staan. En toch, heel ver weg voelt hij dat hij gezien wordt maar hij heeft geen idee wie of wat dat zou kunnen zijn. Het is alles een raadsel. Eindelijk valt hij in slaap, een onrustige slaap.