Ooit, nog niet zo lang geleden, ik heb het nog meegemaakt, was het klimaat net zo onschuldig als het weer, de zon en de maan. Op dat alles heb je geen greep, zo leer je op school. Het universum heeft zijn eigen wetten die wij dienen te respecteren. Misschien is het toeval, maar in die tijd bestaat God nog en ook daar heb je geen greep op al kun je het wel proberen met bidden en naar de kerk gaan.
Heel in het begin wordt er nog gebeden voor regen of zon, afhankelijk wat de boeren nodig hebben. Je weet niet zeker of het iets uithaalt maar het kan geen kwaad om tot God en zijn heiligen te bidden. Maar de idee dat het iets zal kunnen uitmaken verdwijnt langzamerhand uit de hoofden van de mensen.
Ik denk dat de ellende is begonnen met de maanlanding in 1969. Dat is een triomf van de mens. Een kleine stap op de maan, een grote sprong voor de mensheid, zegt astronaut Armstrong als hij van zijn trapje van de maanlander voet op de maan zet.
God is dan in geen velden of wegen te bekennen. We kunnen het zelf. We hebben hem niet nodig. Vanaf die dag nemen we voortaan het heft in eigen handen. Als we naar de maan kunnen, kunnen we ook het klimaat regelen.
Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan totdat volgens deskundigen blijkt dat wij zelf al aan de knoppen van het klimaat zitten met onze overdadige industrialisering van de planeet.
Dan zit er niks anders meer op dan aan de slag te gaan. De onschuld wordt schuld en daarmee is het vonnis geveld. De mens moet het wel zelf doen wil hij niet door eigen schuld ten onder gaan. Iemand anders doet het niet.
Natuurlijk zijn er mensen als Bjorn Lomborg, die beweren dat het allemaal niet zo een vaart loopt maar die worden aan de kant gezet. Kinderen van de duivel zijn het en daar moet je niet naar luisteren.
Er verschijnen verhalen over eilanden in de oceaan die zullen verdrinken als gevolg van de stijging van de zeespiegel. Er volgt in de Volkskrant een aandoenlijke fotoreportage over het eiland Kiribati dat als eerste door klimaatverandering ten onder zal gaan.
The New York Times schrijft dat wetenschappelijk onderzoek heeft vastgesteld dat de meeste eilanden in de Pacific niet krimpen. Het valt dus mee maar voor hoe lang?
Er verschijnen verhalen over verdwijnende gletsjers, uitstervende ijsberen en afstervende koraalriffen. De verhalen zijn voorbarig geweest. Het valt mee, maar geruststellend is het niet want onze schuld verdwijnt niet.
Er blijven rampen op de mensheid afkomen: bosbranden, overdadige regenval die aan de ark van Noë doet denken, stormen en orkanen die het ergste doen vrezen.
We moeten van het broeikasgas CO2 af anders komt het nooit meer goed met ons, de planeet moeder aarde. Maar hoe komen we daar vanaf?
Tot nu wordt het steeds meer. Er zitten vandaag de dag 422 deeltjes broeikasgas per miljoen deeltjes lucht in de atmosfeer. Het is een kleine hoeveelheid, maar zie het maar eens weg te krijgen.
Staat de mens voor een onmogelijke taak? Gaat het niet lukken? Kunnen wij mensen het dan toch niet zelf regelen? Hallo, is er een god in de buurt die ons kan helpen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten