OORLOGSBULLETIN 55. RUSLAND VERNEDERD?

 

Putjinski toont de Finse president Sauli Niinistö trots zijn rode laarsjes.

In mijn vorige oorlogsbulletin heb ik kort de visie van Nataliya Bulganova besproken. Als Oekraïnse kijkt ze met een heel andere blik naar de oorlog dan de Belgische Hoogleraar Internationale Politiek Tom Saur. Zijn centrale stelling is dat we rekening moeten houden met de de Russische gevoeligheden. Het Westen mag zich niet te veel door zijn emoties laten leiden.

Zijn betoog komt er op neer dat Rusland weliswaar de soevereiniteit van Oekraïne geschonden heeft maar dat Rusland zich veilig wil voelen. Een gevoel dat je in de internationale politiek niet kunt negeren, zo vindt hij. Die behoefte zou het Westen genegeerd hebben.

“Als een regionale macht als Rusland zich vernederd en genegeerd voelt door de manier waarop het na de Koude Oorlog is behandeld, dan moeten we niet schrikken wanneer Moskou reageert. Oekraïne is daarvan het slachtoffer”, aldus de professor.

Wanneer en hoe is Putjinski vernederd en genegeerd? Zie de feiten.

“Sinds het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw, heeft het Bondgenootschap consequent gewerkt aan de opbouw van een samenwerkingsrelatie met Rusland op gebieden van wederzijds belang en gestreefd naar een strategisch partnerschap.
Reeds voor de val van de Sovjet-Unie en het Warschaupact, begon de NAVO contact te zoeken en bood dialoog aan, in plaats van confrontatie, zoals de NAVO-top in Londen van juli 1990 duidelijk maakte. In de daaropvolgende jaren bevorderde het Bondgenootschap dialoog en samenwerking door de oprichting van nieuwe fora, het Partnerschap voor de Vrede (PfP) en de Euro-Atlantische Partnerschaps Raad (EAPR), die toegankelijk waren voor heel Europa, inclusief Rusland (documenten betreffende de oprichting van het PfP hier en hier).
Ten teken van Ruslands unieke rol in de Euro-Atlantische veiligheid, ondertekenden de NAVO en Rusland in 1997 de Stichtingsakte inzake de Wederzijdse Betrekkingen, Samenwerking en Veiligheid, waarmee de Permanente Gezamenlijke NAVO-Rusland Raad werd opgericht. In 2002 versterkten zij die relatie, en richtten de NAVO-Rusland Raad op (NRR). Sinds de oprichting van de NRR, hebben de NAVO en Rusland op allerlei terreinen samengewerkt, van drugs- en
terrorismebestrijding, tot onderzeese redding en civiele verdedigingsplanning. Aan geen enkele andere partner is een vergelijkbare relatie aangeboden.De NAVO heeft Rusland geenszins gemarginaliseerd, maar het land juist als een bevoorrechte partner behandeld.”

Dat heeft allemaal niet geholpen omdat Putjinski geen rekening wil houden met andere landen. Hij wil zijn eigen invloedssfeer en niet een waar Amerika bij zit. Hij noemde niet voor niks Amerika een bemoeial.

Wat heeft Rusland zelf gedaan om de vroegere Sovjet landen -ooit bondgenoten- een gevoel van veiligheid te geven? Blijkbaar te weinig. Zij waren er niet gerust op dat ze zonder de NAVO buiten de invloedssfeer van  Rusland zouden kunnen blijven en werden alsnog lid van de NAVO.

Ik neem aan dat ook Tom Saur vindt dat ook deze landen zich veilig mogen voelen en datt Rusland daar te weinig voor gedaan heeft.

Tot slot nog een vraag voor Saur. Wie laat zich door emoties leiden in het conflict? Is dat  Putjinski die de Oekraïnse bevolking voor Nazi's uitmaakt en die met veel bombast praat over het Russische Rijk of zijn dat Westerse leiders die op een zakelijke manier Oekraïne proberen te steunen in hun overlevingsstrijd of is dat woord te emotioneel?

Wie meer wil weten raad ik aan het artikel “De beschuldigingen van Rusland- De feiten op een  rij” te lezen.