49. HET BELOOFDE LAND. PARQUE SAN AUGUSTIN - VERVOLG

 

Op deze foto's kun je zien dat het hoofd van een man of vrouw in Parque San Augustin is groter dan een mens. Vanwaar deze dimensies is een raadsel.

Het geboortebeeld zou net als de anderen niet misstaan in een museum voor moderne kunst. Ondanks de hoge graad van abstractie hebben de beelden herkenbare menselijke uitdrukkingen. Hun gevoelsleven is niet zo primitief als je zou denken. We zien midden in het woud een beeld van dezelfde grove steen - een of ander vulkaangesteente -  als de rest maar dan met een brede grijns  en een halsketting waaraan een uitgehouwen schedel bungelt. Dat heeft met de dood te maken, dat staat wel vast. 

Verderop staat een groot hoofd met grote ronde ogen en ook weer van de slagtanden.  Dit is nog raadselachtiger dan de rest. Het gezicht heeft grote ronde ogen terwijl het voorgaande beeld een soort spleetogen heeft. We staan voor en raadsel, geen idee wat de makers van dit beeld ons willen vertellen. Maar het moet iets belangrijks zijn anders maak je niet zo een groot hoofd.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, zagen we ook nog in het wild groeiende vruchten. De guyaba vrucht kennen we al, de boom nog niet. Ons dienstmeisje maakt vruchtensap van guyaba's met wormen en al erin. Volgens haar kan dat geen kwaad. Die gaan gewoon mee in de mixer in. We leerden van Oscar dat onder de bananentrossen grote suikerbommen hangen als uitgebluste penissen. Hier en daar staan in het wild groeiende koffiestruiken en ananas.

Bij de blokhut troffen we drie blanken aan, Europese inboorlingen zo blijkt tijdens het gesprek bij de wasplaats. "Where are you from. I am from Holland and you?" De Oostenrijker, een linguïst, verwijt Oscar dat Colombia slecht zorgt voor de inheemse bevolking. Er zijn nog geen woordenboeken van hun taal. Ik zou denken, een mooi karweitje voor hem dan doet hij tenminste nog wat nuttigs voor wetenschap en mensheid.

De twee Zweedse antropologen vragen zich af wat een politicoloog als ik te zoeken heeft in een land als Colombia. Ik leg hen in enkele woorden de bedoeling van mijn studie uit. Dat in Colombia heuse politieke partijen bestaan, nog wel een Liberale en Conservatieve partij, verbaast hen. Zo een opmerking verwacht je niet van gestudeerde mensen en al helemaal niet van antropologen. Hierna gaat ieder weer zijns weegs. Maar goed ook.

Humberto is er bij gaan zitten. Hij moet van zichzelf veel gewicht mee torsen en dat is vermoeiend. Met een vooruitziende blik heeft hij zijn rugzak achtergelaten in San Augustin. Voor die twee dagen dat we kamperen bij de rio Magdalena vindt hij dat hij niks nodig heeft. Hongerig van het woudlopen begint hij als eerste aan de voorbereidingen van het middageten. We eten soep van Yuca, rijst met bouillon en opnieuw mijn geliefde patacones.

Onze trektocht is nog niet gedaan. Vanmiddag gaan we de bergen in naar de bovenloop van de Rio Magdalena. Volgens Oscar niet ver dus we beginnen geschouderd met rugzakken welgemoed aan het volgende avontuur.
 

(wordt vervolgd)