Een licht nostalgische column van Roelof Bouwman over de rechtse VVD van Frits Bolkestein in EW, riep bij mij herinneringen op aan een gesprek dat ik ooit met Frits Bolkestein had over de Nederlandse politiek in Latijns Amerika. Als lobbyist voor de Latijns Amerikaanse Vakbeweging CLAT was ik bezig om democratische waarden terug te brengen in het debat over het Nederlandse beleid in Latijns Amerika. Bolkestein was toen woordvoerder Latijns Amerika van de VVD.
Voor Nederlandse actiegroepen -landencomités genoemd - was revolutie ter bestrijding van de armoede het belangrijkste, democratie werd als bijzaak beschouwd. Zij volgden daarin hun links revolutionaire protagonisten in Midden Amerikaanse landen als Guatemala, Nicaragua en El Salvador en Zuid Amerikaanse landen als Peru en Bolivia die hun dedain voor democratie hadden geërfd van de Cubaanse lider maximo Fidel Castro.
De revolutionaire opvattingen van de landencomité’s vonden weerklank bij sommige geëngageerde journalisten en medewerkers van medefinanciering organisaties (NGO's). Dat de gewone man en vrouw het meest gediend zouden zijn met democratisering in plaats van autocratisering zoals de vakbeweging wilde, werd door hen in het kader van de vooruitgang als ongepast of zelfs reactionair beschouwd. Volgens de bij CLAT aangesloten bonden was het grote euvel van Latijns Amerika de immer weerkerende dictaturen van rechts (Chili onder Pinochet) én van links (Cuba onder Fidel Castro).
Het werd tijd om uit naam van die vakbeweging tegengas te geven en de Nederlandse medefinancieringsorganisaties onder druk te zetten de democratische waarden in het vaandel te houden in plaats van links extreem gedachtegoed te financieren. Het beste middel daartoe was de Nederlandse politieke partijen en hun leiders aan te spreken op hun democratische verantwoordelijkheid. Dusdoende interviewden we voor het blad Latijns Amerika de buitenland deskundigen van o.a. VVD (Bolkestein), CDA (Dick Kolster), PvdA (Maarten van Traa) en andere partijen.
Bolkestein bleek een man te zijn met veel praktische buitenlandse ervaring. Hij had voor Shell over de hele wereld gewerkt waaronder ook in Honduras en El Salvador. Tijdens het gesprek zei hij dat hij als man van het bedrijfsleven geen warme gevoelens voor de vakbeweging had maar wel respect had voor het streven van de Latijns Amerikaanse vakbeweging naar radicale sociaal-economische en democratische veranderingen.
Voor de landencomité’s waren deze en andere gesprekken met VVD vertegenwoordigers over het Nederlandse beleid in Latijns Amerika als vloeken in de kerk. Voor ons bij CLAT Nederland was het een manier om realiteitszin terug te brengen in de ontwikkelingssamenwerking met als basis democratische waarden en normen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten