 |
| Jerôme L. Heldring (1917-2013) was tussen 1953 en 2012 columnis, aanvankelijk voor de NRC en vervolgens voor NRC Handelsblad waarin de NRC na een fusie met het Algemeen handelsblad opging. Tussen 1968 en 1972 was hij hoofdredacteur. Hoewel ik niet altijd zijn conservatieve opvattingen deelde, was hij een baken in een zee van kritiekloze linkse meelopers, gemakzuchtige napraters en eenzijdige analisten. |
Na langer dan dertig jaar heb ik afscheid genomen van NRC. Daarvoor las ik de Volkskrant, de van thuis meegekregen huiskrant van de Katholieke Vakbond die ik tot in mijn studententijd heb gelezen en waar ik goede herinneringen aan heb. Maar naar de trend van de tijd werd het engagement met de katholieke vakbond ingeruild voor een progressieve, linkse en voor het buitenland zelfs socialistische toekomst. Na verloop van tijd vond ik de krant te ver gaan in zijn engagement. Te weinig kritisch, teveel feiten negeren en te gemakzuchtig in zijn analyses.
Vandaar dat ik overstapte naar NRC Handelsblad, een heer van stand, gedistingeerd, afstandelijk met een warme belangstelling voor de nieuwsfeiten en niet de roeping om de wereld te veranderen. De maakbaarheid van de wereld was toen nog niet de taak van de krant. Het was de tijd van columnist en voormalig hoofdredacteur Heldring. In de navolgende uitspraak over hem kan ik me goed vinden: "Heldring wilde als scepticus en conservatief de wereld niet behouden zoals die is, maar hij wilde ontwikkelingen in goede banen leiden. Hij deed dat door te analyseren en vraagtekens te plaatsen, niet zozeer door de mensen van zijn mening te willen doordringen." (Wikipedia, Jerôme Heldring). Hij bevestigde wat ik op de Nijmeegse Journalistencursus in de jaren zestig van professor Schlichting had geleerd. Een journalist moet bescheiden en fatsoenlijk zijn, zijn bronnen respecteren, zich zorgvuldig uitdrukken en bij de feiten houden. Van journalisten die zich te ver lieten meeslepen door hun engagement, zoals Jan van der Putten in de Volkskrant, moest Heldring niks hebben.
De erfenis van Heldring is na verloop van tijd verdwenen uit de NRC. Het is alles engagement wat de klok slaat, modieus engagement. NRC volgt de tijdgeest van het slachtofferschap, het klimaat, het milieu, de maakbaarheid van mens en wereld, enz. Vandaar dat ik een uitstap maakte naar Trouw, met name vanwege diens grotere aandacht voor geestelijk leven. Maar dat viel tegen want ook deze krant zweert bij het engagement met de tijdgeest zonder kritische kanttekeningen. Ook hier veel advieswerk voor gezond en milieuvriendelijk leven enz.
Bij terugkeer naar de NRC ontdekte ik dat het engagement met de tijdgeest nog sterker was dan voorheen. De NRC wil van mij een groene burger, een milieubewuste burger maken. Welnu, daar zorg ik zelf wel voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten