 |
| Henkius speelt op de baguette tijdens een eetstop ergens in Frankrijk |
Eenmaal op weg zijn we alweer vergeten dat we met pech aan de kant hebben gestaan. Het is wonderlijk hoeveel veerkracht we hebben. Niemand van ons dacht eraan om op te geven. Dat had gekund nu we nog niet zo ver van huis zijn. Natuurlijk zijn we ook overmoedig en doorzetters anders waren we er zelfs niet aan begonnen. Hoe dan ook, we zetten onze trip voort alsof niks ons kan deren. De ondergaande augustus zon met zijn warme gloed brengt de stemming er in. Zelfverzekerd rijden we Parijs binnen alsof we nooit anders hebben gedaan.
De camping in Rambouillet, onze eerste stop even ten zuiden van Parijs, hebben we zo gevonden dankzij het handige ANWB routeboekje. Dit wordt de eerste keer dat we onze tweepersoonstentjes opzetten. Dat is een ding van niks, ware het niet dat Bernard en Henkius al doende ontdekken dat ze geen tentstokken hebben. Bernard vraagt waar de tentstokken zijn. Henkius zegt “hoezo, die heb jij toch meegenomen.” Waarna Bernard antwoord, “nee hoor, die zou jij meenemen” waarop Henkius zegt “nee, jij zou ze meenemen.” en zo verder. Een dialoog voor twee heren uit het theater van de slappe lach .
Maar ze doen niet moeilijk. Ze spannen op tenthoogte een touw tussen twee bomen waar ze de buitentent overheen hangen. De vier loshangende hoeken van het tentdoek zetten ze vast met haringen die ze gelukkig wel bij zich hebben. Het is geen gezicht maar het is wel een prima schuilhut voor een zachte zomerse Franse nacht.
De volgende dag bijt Dora de spits af. De auto start alsof hij nooit anders heeft gedaan. Nadat we eenmaal op de Route Nationale richting zuiden zitten, kan ik de kaarten niet vinden, hoe goed we ook zoeken in het kleine autootje. Het kan niet anders of ik heb ze gisterenavond na het drinken van een pilsje in de kantine van de camping op tafel laten liggen. We gaan er niet voor terug. Gelukkig heb ik het handige ANWB routeboekje nog. Daar komen we vast ver genoeg mee.
Het is vandaag zondag en dan zijn de winkels dicht behalve de bakker, slager en de kleine kruidenierswinkel. Onze weg gaat door dorpen en stadjes zodat we onderweg een baguette en andere etenswaren kunnen kopen voor ons middagmaal. Gelukkig zijn er hier en daar benzine pompen open zodat het autootje ook niks te kort komt. Aan de hand van het routeboekje en de peilstok voor olie zorg ik ervoor dat de motor niet droog komt te staan.
We rijden door het vredig golvend groen parklandschap van midden Frankrijk. De weg ligt als een lang lint over de heuvels en door de dalen. Van het topje van de heuvel naar beneden rijden we het dal in en dan weer naar boven naar de volgende top om weer af te dalen, op weg naar een nieuwe heuvel. Tegenliggers zie je al van ver aankomen. Ze kruipen als mieren de heuvels op en af. Druk is het niet. De weg ligt er vredig bij.
(verschijnt elke vrijdag)
Dat je de foto's nog hebt!
BeantwoordenVerwijderen