GRENSMUUR TUSSEN BELGIË EN NEDERLAND

De-grensafscheiding tussen België en Nederland in Eede, foto Omroep-Zeeland

Als voormalig Nederbelg, ik heb 25 jaar in Vlaams Brabant gewoond, volg ik ook dezer dagen nauwgezet het VRT journaal. Ik wil weten hoe het mijn voormalige Vlaamse landgenoten vergaat in deze crisistijd vol verrassingen. En dat valt niet mee. De crisis lijkt een breuk bloot te leggen tussen mijn voormalige vaderland België en mijn huidige vaderland Nederland. Ik ben altijd bewust geweest van een enkele breuklijn maar ze zijn dieper dan ik dacht.

De Corona crisis ging van start met een minderheidsregering met als premier de onbekende dame Wilmès als opvolger van de naar de EU vertrokken Michel. Vervolgens werd gepoogd een echte regering in het zadel te helpen zodat politieke legitimiteit en draagvlak aan beide zijden van de taalgrens tijdens de crisis gewaarborgd zou zijn. De halsstarrige weigering van de Waalse socialisten om zelfs in tijden van nood geen handreiking te doen aan de grootste Vlaamse partij N-VA onder leiding van de Antwerpse burgemeester Bart de Wever, leidt tot een procedurele staatsgreep waaraan de N-VA noodgedwongen mee moest doen, wilde ze niet als spelbreker te worden afgestraft.

Het resultaat is een minderheidsregering met speciale volmachten, een regering van krachteloze rekenmeesters die het vooral moet hebben van veel babbelen over details en elk contact mist met de man en vrouw in de straat. De beslommeringen van de crisis laten ze over aan de viroloog Steven Van Gucht met zijn dagelijkse persconferenties. Eigenlijk houdt hij de bevolking op de been in plaats van de regering.

Deze regering mag van geluk spreken dat Vlamingen en Walen gewend zijn om dit soort politiek lijdzaam te ondergaan, ingesleten lijdzaamheid als gevolg van de permanente onregeerbaarheid van het land. In vooral zuidelijk Europese landen zouden ze er niet zo gemakkelijk mee weg komen. Daar zouden woorden als revolutie en opstand niet van de lucht zijn ondanks de Corona crisis. Uiteraard zal na de Corona crisis de politieke afrekening plaatsvinden. Het zou mij niet verbazen als Vlaamse liberalen en christendemocraten, die meegedaan hebben met deze procedurele staatsgreep, straks bij verkiezingen de rekening krijgen gepresenteerd. Het Vlaams Belang zou wel eens de grootste partij kunnen worden.

De Federale noodregering kiest voor een lock-down op zijn Frans met alle autoritaire poespas er omheen en een VRT die overschakelt van nieuws brengen naar marketing van de noodregering, de bevolking disciplineren en het beeld scheppen dat alles onder controle is. Het volk kan gerust gaan slapen ook al legt de crisis het falen van bestuurlijk België haarscherp bloot. Bij de VRT blijven ze gezellig kletsen met de politici.
 
Maggie de Block, minister van gezondheid, verklaart ondertussen dat Nederland met zijn soepele lock down (intelligent heet dat in Nederland) niet goed bezig is. Volgens Minister de Croo van Binnenlandse Zaken, erfgenaam van een liberale politieke familie, is Nederland zelfs bezig Italië na te gaan. Om dit te benadrukken wordt de grens tussen Nederland en Vlaanderen afgesloten met cementblokken en containers, bewaakt door politie.

Het signaal is duidelijk. Nederland en Vlaanderen hebben niks met elkaar. Vlaanderen is van de Federale Brusselse (Frans georiënteerde) regering. Onder het mom van de crisis wordt met cementblokken en containers definitief een einde gemaakt aan de lotsverbondenheid tussen Vlaanderen en Nederland, alsof er geen Benelux was voordat er een Europa was en alsof dat Europa eigenlijk ook niks voorstelt. En dat voor een land dat pretendeert dat Brussel de hoofdstad van Europa is? Vergeet het maar, een voorstad van Parijs. Als voormalig Nederbelg ben ik een illusie armer geworden.