ANDY SUMMERS IN BONNEFANTEN

Ik heb onlangs de fototentoonstelling  “A certain strangeness” in het Bonnefanten museum in Maastricht bezocht. Dat viel niet mee. Er hangen ongelooflijk veel foto’s. Ik heb ze niet geteld maar het zijn er veel. Teveel voor mij in iedere geval maar misschien is dat een kwestie van leeftijd. Op een gegeven moment ben je moe van het kijken en neem je niks meer op.

De foto op de voorkant van de brochure van Bonnefanten. Andy over het waarom van zijn foto's: "Tijdens mijn jeugd hadden mijn ouders twee gehavende koffers barstensvol foto's.We zijn een paar keer verhuisd , maar die twee koffers doken altijd weer op. De foto's, "kiekjes" noemden mijn vader en moeder ze, lagen totaal ongeordend door elkaar, een rommelige chaos, een ratjetoe van foto's die een illustratie vormden van de jaren die mijn ouders hadden doorgemaakt...Ze waren intrigerend en magisch. Het was een andere tijd, de wereld voordat ik er was, en daarom hadden ze iets eigenaardigs en een charme die maakte dat ik steeds opnieuw een kijkje nam" (overgenomen uit de brochure)

Ik weet niet meer op welk moment maar op een gegeven moment had ik het ook wel gehad met de certain strangeness. Hoe vertaal je dat trouwens? Google geeft als vertaling "een zekere vreemdheid." In de museum brochure staat "een zekere eigenaardigheid". Dat vind ik niet zo een goede vertaling. Ik denk eerder aan "een zekere raadselachtigheid." Iedereen ervaart zijn omgeving wel eens iets dat vreemd is of raadselachtig. Fotografen zullen het wellicht vaker meemaken omdat ze nu eenmaal meer om zich heen kijken.

Foto van Andy Summers

De wereld is zonder twijfel een vreemde plaats. Je weet niet eens waarom je in die wereld bent. Bovendien doen mensen vaak onbegrijpelijke dingen en speelt het toeval voortdurend een rol. Situaties veranderen zoals water in een rivier stroomt. Breng daar maar eens enige logica in. Als fotograaf probeer je dat maar het mislukt vaak. Je foto’s maken de chaos alleen nog maar groter en onbegrijpelijker.

De tentoonstelling in Bonnefanten. Foto petrus nelissen

Andy Summers heeft er zijn vak van gemaakt naast een beroemd gitarist te zijn van de popband The Police. Van zijn band weet ik niks, zijn foto’s mogen er zijn al wordt de afwezigheid van enige andere betekenis behalve dat het vreemd is wat je ziet, op den duur vermoeiend. Hij zou er daarom beter aan doen om een overtuigende selectie van zijn foto’s te maken. Dat hij een goed fotograaf is naast gitarist is wel duidelijk. Daar zijn geen honderden foto's voor nodig.

de tentoonstelling in Bonnefanten. Foto petrus nelissen

De foto’s zijn allemaal in zwart-wit. Een kleurige wereld terugbrengen naar zwart-wit foto’s en niet naar kleurenfoto’s werkt op zich al bevreemdend. Daarom ook worden zwart-wit foto’s vaak als artistieker ervaren dan kleurenfoto’s. Het zwart-wit met zijn grijstinten benadrukt het vreemde, het raadselachtige, het mysterieuze in de wereld en van ons doen en laten en dat is op zich al  artistiek genoeg voor veel mensen.

De tentoonstelling in Bonnefanten. Foto petrus nelissen

Als ik het goed gelezen heb in de brochure (zie tekst onder de bovenste foto) is Andy Summers bezig zijn eigen koffers met "kiekjes" vol te maken met foto's die net zo vreemd zijn, raadselachtig, mysterieus of zelfs magisch als die hij aantrof in de twee koffers van zijn ouders. Daar is hij in geslaagd.

De tentoonstelling is te zien t/m 27 oktober