DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 83

Het is goed mogelijk dat mijn milde verslaving aan de avonturen van verslaggever Kuifje van invloed is geweest op mijn besluit om een cursus journalistiek te gaan doen.

Veertien dagen lang ben ik met Krulkop samen onder de Italiaanse zon. ’s Avonds genieten we, gezeten op een grote steen aan de rand van het zacht kabbelende meer, van het maanlicht op het water en de sterrenhemel die als een beschermende koepel boven ons hangt. Heel even staat de wereld stil in al zijn volmaaktheid. We hebben er alle vertrouwen in dat de wereld zijn belofte zal nakomen dat het leven de moeite waard is.

Na de zomervakantie begin ik aan mijn tweede jaar bij Philips. Ik mag dan onder de pannen zijn met een vast maandsalaris, de huur van een degelijke zit-slaapkamer en een gratis Philips cursus, toch blijf ik twijfelen over mijn baan bij Philips. Er moet toch meer zijn tussen hemel en aarde dan de productie en verkoop van radio’s en televisies, hoe belangrijk die ook zijn voor de mensheid?

Op mijn zoektocht naar zinvol werk en leven ontdek ik een zaterdagcursus journalistiek aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen. Dat zou wel eens iets voor mij kunnen zijn. Sinds ik goed kan lezen en schrijven heb ik iets met journalistiek. Waarom weet ik niet. In mijn familie komt het vak in ieder geval niet voor, niet aan mijn moeders kant en ook niet aan die van mijn vader. Misschien komt het door de avonturen van Kuifje of ben ik een geboren verteller.

Op mijn achtste verjaardag kreeg ik van thuis een doos met rubberen lettertjes en cijfers. Met de bijgeleverde pincet zette ik letters in regels. Vervolgens drukte ik met hulp van een stempelkussen de gezette regels af op een blaadje uit een schoolschrift. Mijn eerste krantje was klaar. Bij gebrek aan lezers liet ik het krantje uit het raam van mijn slaapkamer naar beneden dwarrelen over de hoofden van voorbijgangers.

Op de middelbare school wilde ik schrijven voor de schoolkrant, vooral als ik groot onrecht in de klas of elders op school had meegemaakt. Maar ondanks mijn scherpe pen vol ironie en humor, bleef het bij plaatsing van een enkel artikel. Er was geen vraag naar de vruchten van mijn pen. Mijn middelbare journalistieke carrière liep zo dood als een pier.

Met de Nijmeegse cursus hoopte ik de draad weer op te pakken. Wie weet zou ik alsnog aan een journalistieke carrière kunnen beginnen, maar dan een echte, een in de grote mensen wereld. Wonder boven wonder vond mijn vader het een goed plan en was bereid om mee te betalen aan de kosten die dankzij de lage collegegelden gelukkig niet hoog waren. Blijkbaar had ook hij zijn twijfels of Philips wel mijn eindbestemming was. Zodoende breng ik voortaan elke zaterdag door in een collegezaal gelegen in de nok van een voormalige villa aan de Schaeck Mathonsingel te Nijmegen, op loopafstand van het station, wat weer goed bekeken was door de organisatoren. 

(verschijnt elke dinsdag)