DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 75

 Pablo Picasso, Minotauro Caressing the Hand of a Sleeping Girl with his Face from the Vollard Suite, 1933, published 1939, MoMu, New York

De boodschap van Christus is duidelijk. Mooi dat er wetten en protocollen zijn maar vergevingsgezindheid is belangrijker in het leven net als speelsheid, ernst en humor, lichtvoetigheid en leven met de dood. De dood als uitroepteken bij het leven. Dat allemaal samen heet levenskunst, de enige kunst die je niet uit een boekje, op een workshop of op school kunt leren.

Er bestaan geen opleidingen voor levenskunst. Levenskunst leer je al doende, eventueel met reisgezellen die je links en rechts ontmoet. Misschien is dat wel de belangrijkste les van Christus, de kunst van het leven al doende te leren. Leren zwerven door het leven zoals ook Hij zwerft door het leven. Christus als levenskunstenaar, een zwaar onderschat deel van Zijn boodschap.

Daarom ben ik zo vrij en brutaal om te geloven dat door met elkaar naar bed te gaan we niet zondig zijn of ons tegen God zouden keren. Ben je gek. Ik denk het tegendeel. Wie liefheeft en trouw aan zijn liefde is, bevestigt de liefde van God de Vader voor zijn schepselen. Misschien onverantwoord volgens de schriftgeleerden en theologen maar verantwoord voor onszelf en God.

Liefde is geen kwestie van protocol. Liefde is als het leven zelf. En ook daar is geen protocol voor, ook al willen opvoeders, ouders en autoriteiten ons dat laten geloven. Leven is in vrijheid, je eigen keuzes maken. Leven met liefde staat boven elk protocol en zo nodig boven wetten. Liefde is Goddelijke en daar kunnen wetten, voorschriften en protocollen geen afbreuk aan doen. Dat is de les die de geschiedenis van talloze liefdesparen ons leert. Gelukkig denkt Krulkop er ook zo over. 

Onze allereerste keer is in de zomer na mijn eindexamen en voor Philips. Op een mooie zomerse dag worden we overvallen of beter verrast door onze hartstochten. Zoals het hoort, begint het allemaal met een onschuldige kus die uitgroeit tot een vrijpartij zonder voorbedachte rade. Misschien is het daarom zo heftig, om nooit te vergeten. Onverwacht zetten we heel nieuwe stap in onze liefde al voelt dat niet meteen zo aan.

Ik voel me hulpeloos tegenover zoveel hartstocht ineens. Gehaast en bijna  paniekerig probeer ik tot me door te laten dringen wat er is gebeurd en wat de betekenis is. Ik ijsbeer over de overloop en schud mijn hoofd op en neer. Er gaan tegenstrijdige gevoelens van geluk en verdriet door me heen. Ik voel me schuldig. Ik vraag me af of ik niet verkeerd heb gedaan? Had ik niet moeten stoppen? Ben ik stom bezig?

(verschijnt elke dinsdag)