DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 32

Schipperskwartier, Antwerpen september 1993

In plaats van het radicaal nationalisme op de onderhandelingstafel voor een nieuwe regering te leggen, besloot de Wever met de zijnen om na de monsteroverwinning in de verkiezingen van 2014  “de weg naar onafhankelijk Vlaanderen” onder de pauzeknop te zetten. Hij koos de weg van de geleidelijkheid in plaats van zich te wagen aan politieke avonturen zoals onlangs in Catalonië is gebeurd. Na stevige politieke onderhandelingen en langdurig soebatten lukte het hem om samen met de Waals-liberale MR, de Vlaams liberale Open VLD en de Vlaamse Christendemocraten CD&V de federale regering-Michel te vormen. 

“De regering-Michel is de Belgische federale regering die na de federale verkiezingen van 25 mei 2014 gevormd is en op 11 oktober 2014 beëdigd werd. de regering is een nooit eerder vertoonde coalitie van liberalen, christendemocraten en Vlaams nationalisten. Het is bovendien de eerste federale regering zonder deelname van de Franstalige socialisten in ruim 25 jaar.” (Wikipedia:regering-Michel)

Dat een Waalse partij bereid was in een federale regering met de Vlaamse nationalisten van N-VA te gaan zitten, is alle andere Waalse partijen een doorn in het oog. Het betekent immers een breuk in het Waalse front tegen de Vlaamse onafhankelijkheid. De politieke werkelijkheid van de stembus blijkt anders uit te vallen dan men had gehoopt in Wallonië en dat blijft moeilijk wennen. Mochten ze nu nog denken dat het Vlaamse nationalisme zal overwaaien dan vergissen ze zich behoorlijk. De Vlaamse wens voor meer politieke autonomie en zelfstandigheid zit heel diep en zal niet meer weg gaan.

N-VA partijleider Bart de Wever was bereid de prijs te betalen voor deze coalitie en liet het premierschap over aan de Waalse Charles Michel van de liberale MR. Charles is van huis uit bekend met het Belgische politieke labyrint. Hij is de zoon van Louis Michel, voormalig Europees Commissaris en Minister van Buitenlandse Zaken, premier van België. Zoon Michel zou wel eens de geschiedenis in kunnen gaan als de redder van België, voorlopig toch in ieder geval, in plaats van verrader zoals in Wallonië nog wel eens gedacht wordt.

De monsterzege van de NV-A bevestigde hoe dan ook dat het verlangen naar een meer zelfstandig Vlaanderen diep zit. Uit het feit dat de Vlaamse christendemocraten in de regering Michel zijn gestapt, mogen we afleiden dat ook zij beseffen dat er geen weg terug is naar meer Vlaamse zelfstandigheid. De christendemocraten willen echter niet zo ver gaan België op te splitsen zoals het extreem nationalistische Vlaams Belang. Of de christendemocraten wel willen meegaan met de N-VA naar een confederaal België is nog maar de vraag. Dat hangt af van toekomstige verkiezingsuitslagen. Wijzen die in de richting van meer Vlaamse onafhankelijkheid dan zullen ze pragmatisch genoeg zijn om daarin mee te gaan. 

Als je de uitgebrachte stemmen op N-VA, CD&V en Vlaamse Belang samen optelt dan is er onder de Nederlandstaligen een meerderheid van 57% voor een meer onafhankelijk Vlaanderen.  Bij de VRT peilingen onlangs in maart gehouden, was de N-VA opnieuw de grootste politieke partij van Vlaanderen (32,4%). Ze liet het CD&V, vroeger de machtigste Vlaamse partij, met 16,4% ver achter zich. Het Vlaams Belang behaalde een behoorlijke 7,5%.  Opnieuw halen deze drie partijen samen bijna 57% van de stemmen bij de Nederlandstaligen. Het Vlaams nationalisme is dus een constante factor van betekenis geworden in de Belgische politiek. 

Bij de N-VA beseft men goed dat de weg die nog te gaan is naar verder onafhankelijkheid in een confederale structuur niet in gevaar gebracht moet worden door te spelen met het vuur van het nationalisme. Vandaar nog een tweede concessie van de N-VA aan de regering Michel: de opschorting van een nieuwe communautaire ronde over de verdeling van de bevoegdheden tussen de federale regering en de Gewesten om de politieke spanningen niet verder op te laten lopen. Vertrouwend op zijn partij en zijn koers, zal De Wever denken  "alles op zijn tijd". De communautaire onderhandelingen verdwenen dan ook tot nader order in de vrieskast. (zie vorige blog aflevering 31 voor uitleg over communautaire onderhandelingen)

(verschijnt elke vrijdag)