CHILIREIS 2: VLIEGEN IN EEN KINDERSTOEL

Schiphol op een winterochtend, 21 november 2014.

Schiphol is een indrukwekkende luchthaven zeker voor een land als Nederland met slechts een binnenlandse markt van ongeveer 16 miljoen inwoners. Wat dat betreft is Nederland een echt doorvoerland met een hoge graad van dienstverlening. Daar kun je als land trots op zijn. Zo'n luchthaven heb je niet zo maar. Kijk maar eens naar België. Ondanks dat Brussel de hoofdstad van Europa is met het Europees Parlement, de Europese Commissie en niet te vergeten het NAVO hoofdkwartier, stelt Zaventem vergeleken met Schiphol weinig voor. De KLM heeft uiteraard een grote rol gespeeld in deze ontwikkeling. Een reden temeer om zuinig te zijn op de KLM en de belangrijkste beslissingen niet uit handen te geven.

De vliegreis naar Chili was niet duur maar we hebben ook ontdekt hoe dat komt. Tenminste dat denken we. Als je de minimumprijs betaalt dan krijg je ook een ministoel in de economy-klasse. In zo'n ministoel kun je net zitten zonder je benen te hoeven optrekken. Als de passagier voor je besluit om zijn rugleuning in de luierstand te zetten ben je de klos want dan zit je zowat met je neus op het mini TV schermpje dat achterop diens leuning zit gemonteerd. De aangeboden maaltijden op je opklaptafeltje moet je met een minimum aan armbewegingen eten anders is de kans groot dat je de maaltijd van je buurman van zijn opklaptafeltje stoot.

Maar geen nood. KLM en AIR France hebben bedacht dat je extra been- en zitruimte kunt kopen. Voor het luttele bedrag van € 30 of wie nog meer wil € 70 of zelfs nog meer koop je extra stoelruimte. Een slimme manier om naast de al bestaande eerste, bussiness en economy klasse wat extra klassen in te voeren. Wie geld heeft, kan het dan breed laten hangen. Een wet zo oud als de wereld, zo heb ik al vroeg van mijn moeder geleerd.

Schiphol wachten op vertrek, 21 november 2014.

Vliegen is vooral wachten en nog eens wachten. Wie vliegt legt in onvoorstelbare korte tijd grote afstanden af maar de voorbereidingen kosten tijd en met de toegenomen onveiligheid is dat alleen maar meer tijd geworden.

Over de service van de KLM vlucht naar Santiago kunnen we verder geen klagen. De maaltijden waren voor een vliegreis redelijk. Tijdens de ruim 12 uren durende vlucht kwam het cabinepersoneel regelmatig langs met drankjes ter voorkoming van uitdroging van ons passagiers. Er was ook zelfbediening achter in het vliegtuig. Daar kon je drinken halen en zelfs wat snacks. Een vlucht zeelieden op weg naar hun vissersschip ergens bij de kust van Chili, maakte er dankbaar gebruik van. Ze sleepten met blikjes drank en nootjes.

Schiphol verpozen in een Delfts blauw servies.

Nederland wordt steeds beter in toerist vermarkting. Het heeft iets weg van Alice in Wonderland maar de sfeer is wel heel ernstig.

In Sao Paulo moesten we helaas overstappen naar een vliegtuig van de Braziliaanse maatschappij GOL. Met de extra reistijd hadden we al rekening gehouden en de lange wandeling door de zo goed als lege gangen van het vliegveld was wel een goede ontspanning na bijna 13 uur in een kinderstoel te hebben gezeten. Maar dat we weer 4 uur zouden vliegen, viel toch tegen. Bovendien was de service in het vliegtuig minimaaltjes. Niet best eigenlijk.

Dat moesten we helaas ook vaststellen van onze terugvlucht met Air France. Uiteraard zaten we ook op die vlucht in kinderstoelen maar was de service ook niet al te best. We kregen droog brood bij de warme maaltijd met als keuze kip of kip want de bief was op. Tijdens de hele nachtvlucht kwam niemand ons met een drankje tegen uitdroging storen. Je kon het ook wel achter in het vliegtuig halen maar met mondjesmaat.

Schiphol, Tulpentafel, 21 november 2014

Net als Delfts blauw hebben tulpen Nederland faam bezorgd bij het internationale toeristenwezen. Deze tulpen met op de achtergrond een reuzenvork hebben iets grotesks, net als het Delfstblauwe servies op de vorige foto. Het is Souvenir Art een afgeleide van Pop Art.

Naast me kwam een reus van een man zitten. Als hij zijn arm op onze gemeenschappelijke stoelleuning legde, moest ik noodgedwongen schuin gaan zitten wat in een kinderstoel natuurlijk niet gemakkelijk gaat. Gelukkig was het een lieve reus. De heel bijna 12 uur durende vlucht probeerde hij zich zo klein mogelijk te maken. Daar was ik hem erg dankbaar voor. Meteen toen hij zat, viel hij in slaap. Blijkbaar had hij al een vermoeiende reis achter de rug toen hij in Santiago instapte.

Schiphol, landmeter, 21 november 2014.

Er wordt constant verbouwd op Schiphol. Altijd maar aanpassen aan de nog altijd groeiende stroom reizigers. Hoe lang nog?

Eenmaal wakker vroeg ik hem naar zijn beroep. Hij bleek een Russische zeeman te zien in dienst van een Nederlandse sleepboten maatschappij. Ze hadden een pontveer dat in Griekenland was gemaakt, helemaal naar Punta Arenas versleept, dat is zowat het zuidelijkste puntje van Chili, het laatste stukje land voordat je naar de Zuidpool vaart. Ze waren 2 maanden onderweg geweest. De zee bij Vuurland was wild geweest en er woei een harde koude wind. Hij rilde nog na. Op mijn nieuwsgierige vraag wat zijn bekwaamheden waren die hadden gemaakt dat hij werd ingehuurd door een Nederlandse sleepdienst maakte hij het internationale geldgebaar van duim en wijsvinger. Hij was eenvoudigweg goedkoper dan Nederlandse matrozen. Die Nederlanders, toch altijd goed in het drukken van de kosten. Ik vind wel dat ze extra stoelruimte voor hem hadden mogen kopen.

Schiphol, Christmas starts at Schiphol, 13 december 2014.

De pretenties van Schiphol zijn al net zo groot als het vliegveld. Een slechte marketing spreuk maar ik zeg er meteen bij dat ik niet deskundig ben op dit terrein.

Voor de volledigheid moet ik nog melden dat hij in Archangelsk woont, de meest Noordelijke haven van Rusland die bijna het hele jaar open blijft. Dat betekende doorvliegen naar Petersburg en dan aansluitend een vlucht van 2 uur naar Archangelsk. Bij hem vergeleken, hadden wij een korte vlucht en dus geen klagen. Onze overstap in Parijs was een fluitje van een cent, net als de aankomst in Amsterdam.