AMBITIEUS

Mijn dochter, een verse moeder van een baby van nog geen 6 maanden en een manneke van 2 jaar vertelt haar vriendinnen een beetje trots dat ze alweer druk aan het solliciteren is. Een fikse zelfoverwinning want toen ze vlak na haar eerste zwangerschap opnieuw en onverwacht zwanger was, werd ze op haar werk door bazen en vrouwelijke collega's uiterst koeltjes behandeld. Twee keer zwanger in zo'n korte tijd bleek niet overeenkomstig het wereldbeeld te zijn van de hardwerkende, veeleisende ambitieuze yuppievrouw. Plotseling kreeg ze te horen dat ze na haar zwangerschapsverlof ontslagen zou worden. Tijdens het rituele evaluatiegesprek van 2 maanden daarvoor was er nog geen vuiltje aan de lucht geweest. Je kunt dan natuurlijk gaan terugvechten maar dat maakt je werk er niet plezieriger op.

Toen mijn dochter zei dat ze naar een baan van een halve week zocht, werd haar verweten niet ambiteus te zijn. Hoezo niet ambitieus? Is er meer ambitie in een leven mogelijk dan kinderen op de wereld zetten en op te voeden tot medemens? Ik denk het niet tenzij je natuurlijk een wereldveroveraar denkt te worden. Als je daar maar genoeg slachtoffers bij maakt dan wordt je al gauw een van de groten der geschiedenis maar voor de rest van ons is het opvoeden van kleine mensen tot grote mensen het meest ambiteuze wat mogelijk is. Het kan natuurlijk dat die ambitie niet bij je past maar denk dan niet dat daarom jouw ambitie groter zal zijn.

Wat is een mensensamenleving zonder mensen? Helemaal niks toch? Wat komt er allemaal niet kijken bij een goede opvoeding? Dagelijks lezen we in kranten en zien we op de beeldbuis wat er allemaal niet mis kan gaan met de opvoeding. Alleen al zulke risico's met optimisme tegemoet durven treden getuigt van levensmoed. Veel vrouwen en mannen durven zich er dan ook niet aan te wagen. Maar gelukkig zijn er nog genoeg vrouwen en mannen die het wel samen aandurven om verantwoordelijkheid te nemen voor kinderen en hun opvoeding en daarmee voor samenleving en maatschappij. Want laten we wel wezen zonder kinderen is de zaak hopeloos verloren. Dan volgt op vergrijzing het grote uitsterven. Dat is mooi voor het natuurbehoud maar slecht voor het behoud van de mensheid.

Een gezin coördineren en aansturen wordt trouwens in zijn algemeenheid ook behoorlijk onderschat. Men doet alsof het allemaal niks voorstelt om dag in dag uit, wekelijks, maandelijks en jaarlijks ervoor te zorgen dat alle benodigdheden in huis zijn, dat het daartoe beschikbare geld evenwichtig wordt besteed, dat kleding en schoenen in orde zijn, dat er hygiëne in huis is, dat het huis overzichtelijk is voor de kinderen, dat ziekten met hulp van artsen en medicijnen worden behandeld, dat de kinderen opgevoed worden tot grote mensen die zich straks staande kunnen houden in die grote mensenmaatschappij enz. enz.

Het grappige is dat je dit allemaal nergens kunt studeren. Je moet er zelf met je vriendje, partner of wat dan ook maar achter zien te komen. Hoe blijf je bij elkaar, hoe hou je het vlammetje voor elkaars lief en leed brandend, met welke waarden en normen voed je de kinderen op, waar besteed je tijd en geld aan enz. enz.? Hoewel de vrouwen en tegenwoordig ook de mannenbladen hun best doen op deze vragen antwoorden te geven, blijft het tasten in het donker in de hoop dat je niet met je kop tegen de lamp of de kast loopt. Het mag een wonder heten dat zoveel mensen zich in die moeilijke omstandigheden toch nog weten te redden. Blijkbaar beschikken ze daarbij over de juiste ambities.