HET GESTAALDE FNV KADER

 

Het blijft een merkwaardige manoeuvre om een vakcentrale op te heffen naar aanleiding van een hoog oplopend conflict tussen twee FNV leiders over een pensioenakkoord. Tenzij er nog wat meer aan de hand is. Om dat uit te zoeken, hadden ze bij de FNV dus twee verkenners ingehuurd.  Die kunnen natuurlijk niet met een therapietje voor twee aan komen of een lijstje van compromissen. Dat past niet meer in deze tijd van radicaal management met liefst ook maar meteen afrekening met het verleden want laten we wel wezen, we leven in een volledig nieuwe tijd. Alles is anders. Een mythe die naadloos aansluit bij het consumentisme. Er is altijd weer wat nieuws en oh ja toch ook tijdloos. Maar ik dwaal af.

Het heet dat de gestaalde kaders, de blauwe overall werkers met hun bonden een sta in de weg zijn geworden voor vernieuwing. Levend in het verleden zouden ze vooral vechten voor hun verworven rechten, tegenwoordig privileges genoemd. Ze hebben er jaren voor gewerkt en betaald en dus willen ze straks op 65 jaar inkasseren. Ze laten zich niet de kaas van het brood vreten en dus vechten ze terug en hard. Geef ze daar maar eens ongelijk in.  Je wilt ook wel eens genieten van rust en vrije tijd en toevallig is 65 daar een mooie leeftijd voor als je je leven lang bouwvakker bent geweest, truck chauffeur of  lasser. Laten we elkaar daarover niks wijs maken, zeker niet door witte boorden werkers die hun leven lang onder comfortabele arbeidsomstandigheden werken en bovendien dichter bij het vuur zitten zodat ze ook eerder profiteren van materiële of andere verbeteringen in arbeidsomstandigheden.

Zullen deze gestaalde kaders die het in de bondsraden voor het zeggen hebben zo maar weg laten sturen? Zij beslissen nu over hun eigen contributiegelden en over hun bestuursleden. Moeten ze dat uit handen geven voor een groter en moderner geheel dat dichter bij de leden zal staan, zoals wordt beweerd? Een ongewis avontuur toch waarin je als gestaald kader zeker weet dat je monddood en machteloos wordt gemaakt terwijl je niet weet wat je er voor terug krijgt. Ik vrees dat de managementgoeroes teveel revolutionair elan veronderstellen bij de vakbondsleden die volgens hen niet dicht genoeg zouden staan bij hun bond. Maar zoals duidelijk mag zijn, het tegendeel is dus het geval. Ze staan er juist te dicht bij en daarom moeten ze weg en ingeruild worden voor een veel grotere, financieel en bestuurlijk gecentraliseerde structuur, zeg maar een centraal geleide, goed geoliede CAO machine die op maat werkt per sector.

Maar is dat  De Nieuwe Vakbeweging waar de jongeren op zitten te wachten? Een gecentraliseerde en goed geoliede CAO machine op maat of hebben zij andere verwachtingen? Ik ben niet jong genoeg meer om te weten wat ze willen al ben ik wel zeker dat ze net als alle mensen uiteindelijk willen werken voor huisje, boompje, beestje. En misschien, heel misschien verwachten ze nog wel meer van het leven dan goede lonen en arbeidsvoorwaarden. Misschien zijn ze op zoek naar een beweging met een ideaal waar ze zich aan kunnen optrekken, een beweging die aan een samenleving werkt waar je in kunt geloven en op vertrouwen. Gaat De Nieuwe Vakbeweging daaraan werken? Het zal me benieuwen. Ik heb namelijk nog geen enkele visie op mens en maatschappij gehoord die bij De Nieuwe Vakbeweging zou horen, maar misschien komt dat nog?