Diego besluit om de perikelen rond Trotstki en de liefdesverklaring van Frida van zich af te zetten. Hij gaat met Sara op bezoek bij zijn ouders. Het is een tijd geleden dat hij er geweest is.
Als hij het kleine dorp binnenrijdt valt de wereld van Mexico-stad van hem af. De tegenstelling tussen de miljoenenstad en zijn dorp is groot. De stad kent nooit rust. Ze is de hele dag op duizend manieren aanwezig in je hoofd en je lijf. Er is geen ontsnappen aan mogelijk.
Het dorp geeft ruimte, fysiek en geestelijk. Dat begint al als je binnen komt rijden. Er is bijna geen verkeer. Je kunt in alle rust naar je bestemming rijden. Niemand die je opjaagt. Diego stuurt zijn auto van de hoofdweg af, een zandpad op tussen weilanden tot het eindigt in een smal paadje.
Daar parkeert hij in het open veld vlak bij de achterkant van zijn ouderlijk huis. Zo te zien is alles nog hetzelfde. Samen lopen ze het paadje af met links een klein maïsveld en rechts een beekje waar de enige koe van het gezin graast. Een vredig tafereel na al het geraas over de weg tussen Mexico-stad en Pachuca.
Zijn moeder staat al op hen te wachten. Een beetje gedrongen, meer dan vroeger, het hoofd opgeheven met nog steeds haar lange zwarte haar in een lange vlecht op haar rug en zoals altijd een witte schort aan.
Ondanks het zware huishoudelijke werk en op het land is haar humeur gelijkmatig. Ze aanvaardt het leven zoals het is. Ze laat zich niet van de wijs brengen. Natuurlijk, ze kan wel eens boos worden maar nooit lang.
Zijn vader komt naast zijn moeder staan. Hij ziet er ouder uit dan zijn moeder. Hij loopt licht gebogen alsof het leven hem net iets teveel geraakt heeft. Maar zijn blik is nog hetzelfde, helder en waakzaam. Hij kijkt licht geamuseerd naar het stel. Hij is blij zijn zoon te zien.
De aanblik van de twee oudjes, want dat zijn ze intussen, ontroert hem. Het leven is nooit gemakkelijk geweest voor ze en toch hebben ze voor hem en zijn broers en zussen altijd goed gezorgd. Hij is in een liefdevol gezin opgegroeid en dat is, zo beseft hij nu pas goed, het belangrijkste wat er is. De rest is bijzaak.
Na de begroeting neemt zijn vader een van de tassen met boodschappen van hem over en loopt naar de keuken. Ze hebben inkopen gedaan op de grote markt in Pachuca. Omdat zijn ouders geen bijdrage willen in de kosten van hun verblijf, brengen ze boodschappen mee. Extra spullen waar moeilijk is aan te komen of te duur zijn, zoals koffie en rundvlees.
Het stenen huisje dat zijn vader lang geleden zelf heeft gebouwd als extra slaapkamer, wordt hun slaapkamer. Het is het enige gebouw dat helemaal van steen is. Het staat apart van het huis met zijn keuken, woonkamer en drie slaapkamers.
Dat is op traditionele wijze gebouwd. Een raamwerk van hout met onderaan stenen en de muren van adobe. Het dak bestaat voor het grootste deel uit golfplaten. Het geroffel van de regen maakt praten in het huis onmogelijk.
Hij ziet dat zijn moeder op het binnenplaatsje nog altijd een tuin heeft met kruiden en in het midden grote, rode cana’s. De cana is voor zijn moeder wat de aronskelk is voor de indigenas in Chiapas.
Langs de veranda staan potten met hem onbekende planten en kruiden. Ze maakt zelf af en toe een of ander zalfje of drankje. Die kennis heeft ze van haar moeder meegekregen. Hij weet uit ervaring dat ze helpen.
Terwijl Sara en zijn moeder in de keuken aan de slag gaan om op het houtvuur eten te bereiden gaat hij met zijn vader op de houten bank zitten op de veranda. Na enig zwijgen, zijn vader is niet spraakzaam en hijzelf trouwens ook niet, vraagt hij hem hoe het gaat op het land en in het dorp.
Het gaat zoals het altijd gaat. Het blijft zwaar werk dat met het ouder worden zwaarder wordt. Dit jaar viel de opbrengst aan maïs en bonen mee. Het weer werkte mee. Er viel genoeg regen. Het land heeft meer mest nodig en bij gebrek aan dieren heeft hij dat niet. De meeste boeren in het dorp hebben dat niet.
Hij zou graag kunstmest kopen maar dat is te duur, veel te duur. Diego biedt aan om de kunstmest te betalen maar dat weigert hij, wat hij al had gedacht. Hij neemt zich voor straks in het verderop gelegen stadje kunstmest te bestellen en bij zijn vader te laten bezorgen. Als het er eenmaal is dan zal hij het gebruiken.
Feeërieke beschrijving.
BeantwoordenVerwijderen