31. MEXICAANSE VERTELLINGEN. DE KLEINE HERDER

Mexico, 1975

 

Diego en Sara hebben min of meer dezelfde jeugd gehad, een gelukkige jeugd ook al waren ze arm. Niet dat ze daar toen enig idee van hadden. Op welke leeftijd begin je te beseffen dat je arm bent? Diego kreeg het pas door toen zijn vader in Mexico-stad ging werken. Tot dan was alles vanzelfsprekend, zijn ouders zorgden voor eten en drinken en fatsoenlijk kleren. Diego loopt er bij zoals de weinige andere kinderen die hij ziet. Iets anders kent hij niet. Iedereen is gelijk.

Pas als zijn vader naar de hoofdstad vertrekt om er te gaan werken, dringt het tot Diego door dat geld een probleem is. Dat is na de de geboorte van het derde kind, een meisje. Zijn vader gaat als metselaar werken, een vaardigheid die hij al doende in het dorp geleerd heeft. Een opleiding tot metselaar bestaat niet, eigenlijk bestaat nergens een opleiding voor. Iedereen wordt als landarbeider geboren en sterft als landarbeider. Vrouwen worden als moeders geboren om als grootmoeder te sterven. Het leven is eenvoudig en zonder poespas. 

Diego mist zijn vader al is het maar omdat hij nu voortaan alleen het enige paard dat ze hebben, moet verzorgen. "De Vlek" zo heet het paard, is een trouwe vriend van hem voor zover een paard een vriend van mensen kan zijn. Voor Diego is dat genoeg. Het is zijn enige vriend. Ze wonen zo afgelegen dat hij zelden met andere kinderen kan optrekken.

Na verloop van tijd komt er een veulen bij. Een lastig paardje dat voortdurende probeert te ontsnappen uit de afgepaalde wei achter het huis. Het paardje is een kopzorg maar dat neemt hij voor lief. Hij houdt van dieren ook al zijn ze soms lastig om mee om te gaan. 

Er is een jaar geweest dat hij en zijn moeder er maar ternauwernood in slagen de twee paarden in leven te houden. Het weer is grillig in de bergen en in dat jaar laat de regen het helemaal afweten. Alles wordt droog en dor. Er is voor de paarden geen vers gras meer. Er zit niks anders op dan elke dag vers gras te gaan snijden in het verderop lager gelegen stuk moeras. Tot op de dag van vandaag is Diego er trots op dat hij daardoor samen met zijn moeder de paarden gezond en wel door deze droge periode heen hebben gekregen.

Ondertussen komt zijn vader om de twee weken op zaterdag naar huis. De maandag daarop vertrekt hij dan 's morgens vroeg met de bus van 5 uur naar Mexico-stad. Diego kan nog de blijdschap voelen die hij voelt als zijn vader op zaterdag thuis komt. Dat zijn gelukkige weekeinden, waar wat extra te eten en te drinken is en hij met zijn vader bezig is met de dingen rond het huis.

Al heel vroeg, hij is dan nog maar net 8 jaar geworden, gaat hij zelf werken als herder van een paar stuks vee, eigendom van de rijkste familie van het dorp. Rijk in de betekenis dat ze het meeste land hebben van alle boeren in het dorp. Land is het belangrijkste middel van bestaan. Hoe meer land je hebt, hoe beter je af bent. 

Zijn werkdag als herder begint meteen na schooltijd, van drie uur  tot zes uur in de namiddag. Dan wordt het donker en moeten de koeien naar binnen. Op zaterdag en zondag werkt hij langer. Op die dagen wordt hij iets beter betaald. Al die jaren verandert er niets tot de dag dat hij veertien jaar wordt. Dan krijgt hij meer betaald zodat hij zijn moeder wekelijks 30 peso's kan geven als bijdrage aan het huishouden. Er blijft dan nog een klein beetje over voor hemzelf als zakgeld. 

In die tijd komt Diego op het idee om zelf dieren te gaan houden. Zijn oma helpt hem daarbij. Hij mag haar kalf hebben als hij belooft om haar de melk te bezorgen. Zo komt hij aan zijn eerste eigen stuk vee. Nadat de koe gekruist is met een oersterke Hollandse stier, heeft hij een mooie gezonde os. Dat wordt het lievelingsdier van allemaal bij hem thuis omdat het zo mooi en zo sterk is en op het land altijd hard werkt.