 |
| Autopech op de autoweg tussen Vilnius-Riga in 1992. (Fragment uit mijn fotodagboek). |
Ik vrees dat de oorlog in Oekraïne laat zien dat de Russische technologie na de val van de muur in 1989, zo’n dertig jaar later, niet zo heel veel is verbeterd. In ieder geval nog niet de westerse standaard haalt. Een achterstand van tientallen jaren haal je niet zo maar in.
Een voorbeeld van hoe groot die achterstand is, maakte ik in 1992 mee tijdens een reis met een vakbondsdelegatie van Vilnius naar Riga. Dat is een rit van ongeveer 300 km waar je onder normale omstandigheden ongeveer drie uur over doet.
De autoweg was dik in orde. Een vierbaans betonnen autoweg zonder noemenswaardig verkeer. Ik heb het niet bijgehouden maar een tegenligger per tien minuten zal veel geweest zijn. We zijn nooit ingehaald. Toch kostte ons de reis bijna een hele dag.
Onze auto was een Moskwa Zil, in de Sovjettijd een paradepaardje enkel bestemd voor communistische leiders. De nieuwe pas opgerichte democratische bond in Litouwen had de auto “geërfd” van de in elkaar gestorte communistische eenheidsvakcentrale.
Bij de auto wordt standaard een chauffeur geleverd. Niet alleen om te chaufferen maar ook om te repareren. Hij is de enige met de noodzakelijke kennis van zaken om de auto op de weg te houden en die hadden we met drie lekke banden hard nodig.
Voor een westerling is een lekke autoband betrekkelijk eenvoudig. Handrem op, wielbouten losdraaien, auto omhoog krikken, band eraf, wisselband erop en klaar is kees. Een auto van Sovjet makelij is heel andere koek. Om te beginnen is er geen wisselband.
Je haalt de lekke band van de auto. Haalt de binnenband eruit en zoekt het lek. Daarover plak je een stukje reserve binnenband. Daarna moet de band met het stukje boven een zelf aangelegd vuurtje verwarmd worden zodat de twee als het ware met hulp van een of ander plaksel samensmelten.
Het vuurtje maak je door een in een speciaal daartoe bestemd ijzeren bakje met een lange pin in de grond te steken en er benzine uit de autotank in te doen die je zelf met een slangetje uit de tank hebt gezogen.
Dana ben je al gauw een uurtje bezig. Bij het tweede lek volgde hetzelfde ritueel. Bij het derde lek hadden we geen bandenstukje meer zodat we langs de autoweg lopend op zoek gingen naar een huis. De mensen waren heel vriendelijk en behulpzaam maar het kostte ettelijke uren. Ondertussen kregen wij passagiers in de zonnige serre een kop thee met wodka. Vermoeid van het gedoe begonnen we te soezen.
Mijn Poolse collega, gepokt en gemazeld in het voormalige Sovjetsysteem, legde ons uit dat in de Sovjet Unie alle technologie in dienst stond van het leger. De Moskwa is oorspronkelijk voor het leger ontworpen: weliswaar sterk en stevig maar loeizwaar, met een benzineverbruik van hier tot daar en zonder enig bedieningsgemak. Dat was niet nodig in het leger. Benzine en mankracht zat.
Nu zien we in de Russische oorlog tegen Oekraïne een botsing tussen Russische en Westerse technologie. Ik vrees dat Putjinski zich daar ook op verkeken heeft.
De onderstaande update van het Engelse Ministerie van Defensie over de luchtmacht is ook op dit punt veelzeggend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten