5. TERUG NAAR NIJMEGEN. KOKSMAAT

 

Onze luxe hut aan boord van het KNSM vrachtschip 'Trident Amsterdam'.

Ergens onderweg op de oceaan wordt Krullenbol misselijk. Dat is voor het eerst. Op de heenreis heeft zij nergens last van gehad. Ik ben een enkele keer een beetje misselijk geweest. Bij al te hoge deining word ik misselijk maar gelukkig nooit lang. Zeeziek zijn we niet geweest en ook nu lijkt het er niet op dat Krullenbol zeeziek is. Wat dan wel, is niet duidelijk. De misselijkheid is niet ernstig genoeg om ons er veel zorgen over te maken.

Onze omgang met de bemanningsleden is gemoedelijk. Wanneer de gelegenheid zich voordoet maken we een praatje met deze of gene. De meeste matrozen zijn beschroomd om een gesprek te beginnen. Om hen niet te ontrieven hou ik de gesprekken kort. Dat is ook wat de kapitein wil. De passagiers op zijn vrachtschip moeten zich niet teveel bemoeien met de bemanning, vindt hij.

Desalniettemin komt het tot een afspraak met de stewart, de kok en de koksmaat om ’s avonds na het werk een bezoekje te brengen aan de kokshut. Zo gezegd zo gedaan. Zijn hut is een stuk kleiner dan de onze. Die is vergelijkbaar met een royale hotelkamer. De hut van de kok is niet de helft van de onze en met minder comfort. 

Krullenbol en ik zitten op een bed aan de ene kant van de hut, de rest op stoelen tegenover ons aan de andere kant van de hut. We praten wat heen en weer terwijl de kok voor een blikje bier zorgt. Mijn uitleg over het hoe en waarom van onze reis en verblijf in Colombia wordt niet goed begrepen. Waarom zou je zoiets als politieke partijen in zo een land onderzoeken? Wat moet een mens daarmee? ik blijf ze een verklaring schuldig. Onze levens staan te ver van elkaar om een brug te kunnen slaan.

De koksmaat, die er precies zo uitziet als je je voorstelt bij het horen van het woord, hij is jong bleek pokdalig en brutaal,  onderneemt een poging om ongevraagd naast Krullenbol te gaan zitten. Mij was het niet opgevallen maar de andere twee reageerden meteen. De kok nam de koksmaat bij z’n hemd en sleepte hem de hut uit. We hebben hem niet meer gezien. Het gekeuvel wordt ineens minder aangenaam zodat we, nadat we ons biertje op hebben, meteen vertrekken.

Het incident krijgt de volgende dag een staartje als blijkt dat de kapitein op de hoogte is. Hij biedt zijn verontschuldiging aan en zegt nog maar eens dat het niet de bedoeling is om al te familiair met bemanningsleden te worden. Wij hebben in ieder geval geleerd dat een vrouw aan boord extra spanningen kan veroorzaken. We houden het voortaan nog korter tijdens gesprekken met een bemanningslid.

(wordt vervolgd)