55. HET BELOOFDE LAND. DE FINCA

 

Oscar de water haler als Sancho Panza, de lansdrager van Don Quichot, of is hij toch meer de Colombiaanse Che Guevara?

Als voormalig verkenner draai ik voor drie kilometer lopen mijn hand niet om. Dora is taai genoeg om al net zo dapper mee te stappen. Maar met een rugzak op naast een hete asfaltweg lopen tussen droog halflang gras met voortdurend horzels en muggen om je heen, valt niet mee. Natuurlijk hoort daar een ondiep riviertje bij dat we met schoenen en al aan wadend oversteken. In de zon droogt alles weer snel. 

We worden beloond met een gastvrije ontvangst van neef Carlos en zijn vrouw Helena. Oscar en Carlos blijken elkaar al heel lang en goed te kennen. Familiebanden in Colombia zijn sterk. Dat komt omdat ze elkaar nodig hebben. Colombia is zoals Nederland geen welvaartsstaat met allerlei sociale voorzieningen. Je familie is je sociale voorziening.

Onder zulke omstandigheden zijn familiebanden tot in de derde graad of nog verder tot op zekere hoogte een garantie in tijden van nood. Dat betekent ook dat als anderen je nodig hebben, je niet flauw moet zijn met helpen want wie weet heb je hun straks nodig als de kansen keren. Familiebanden worden onderhouden en gecultiveerd. Enkele dagen als neef of achterneef bij een familielid logeren of zelfs voor langere tijd inwonen, komt geregeld voor. In Nederland zouden we daar - denk ik - niet zo gauw aan beginnen.

Er is water nodig voor het eten. Dat komt niet uit een kraan maar moet gehaald worden uit een beekje verderop. Dat doen Oscar en ik met de ezel. Natuurlijk gaat Oscar deels uit gekkigheid deels omdat hij het leuk vindt,  op de ezel zitten. Zo lijkt hij op Sancho Panza, een boer die lansdrager is van Don Quichot, maar dat is hij niet. 

Daarvoor is Oscar te zelfbewust en teveel een natuurlijke leider. Hij is de onbetwiste informele leider van onze groep, hoewel hij zich tegenover mij niet als zodanig gedraagt. Ik betwist dat leiderschap absoluut niet maar maak meestal beleefd maar zelfverzekerd duidelijk wat ik er van denk en dat respecteert hij. Maar dat hij hier de baas is, is vanzelfsprekend. Hij kent de weg en de gewoontes hier, ik ben slechts een leerling.

Om onze gastvrouw en heer niet teveel op te zadelen met kosten die ons verblijf meebrengen, de finca is zo te zien geen vetpot, besluiten we mee te betalen aan het eten. Daarop gaan Carlos en naar wat ik aanneem huisvriend Alfonso inkopen doen in het dichtstbij zijnde dorp. De gastvrouw biedt ons slaapplekken in huis aan maar dat slaan we beleefd af. We willen ze ook daarmee niet teveel lastig vallen en zetten de tent buiten op.

Na het avondeten en de afwas spelen we allemaal samen verstoppertje met een luciferdoosje. Een eenvoudige pre-televisie tijdperk manier om de avond op het platteland door te brengen en ondertussen elkaar beter te leren kennen. Al vroeg in de avond beginnen de vermoeienissen van de lange dag ons parten te spelen. Dora en ik melden ons af om te gaan slapen. 

(wordt vervolgd)