13. HET BELOOFDE LAND. ONTMOETING IN PUERTO CABELLO

Reddingsoefening op volle zee. Rechts onze steward, in het midden onze Belgische medepassagier en Dora.

 

Dat het platteland van Venezuela nog niet zo dramatisch ontvolkt is als de Zwitsers beweerden, merken we in Puerto Cabello, de volgende haven die ons drijvend KNSM hotel aandoet. We kunnen van de boot over de kade rechtstreeks naar het opgeknapte koloniale centrum met zijn lage wit blauw geschilderde huizen en smalle straten met kinderkoppen lopen. We dwalen wat rond door de straatjes totdat we in het Nederlands met een Caraïbisch accent en uiterlijk worden aangesproken door een oudere man.

Nieuwsgierig geworden door ons Nederlands gebabbel vraagt hij waar we vandaan komen. Hij is afkomstig van Curacao en heeft besloten om in Venezuela onderwijs te gaan geven en het toerisme te promoten. Hoe hij tot dit besluit is gekomen vertelt hij er niet bij. Is hij aangetrokken door de welvaart van Venezuela? Dat zou kunnen maar Curacao is dankzij Nederland zeker geen armlastig land in deze regio. Of is hij een idealist die Venezuela in de vaart der volkeren wil opstoten?

Zonder dralenneemt hij ons mee naar zijn toekomstig school, tevens woonhuis. Het is een koloniale woning met in het midden een ruime patio waarop van alle kanten openslaande  klapdeuren uitkomen. Zo te zien zijn ze pas net lichtblauw geschilderd wat helder afsteekt tegen de de kraakheldere wit gepleisterde muren. Boven een van de deuren staat in keurige letters 'escuela' geschilderd. 

Eenmaal binnen zien we een zo goed als leeg zaaltje met aan een kant een schoolbord klaar om beschreven te worden, enkele stoelen met kleine tafels. Er zijn nog geen leerlingen, die komen binnenkort zo verzekert hij ons. Terug op de patio leidt hij ons vol trots naar een volgende deur waarboven geschreven staat 'oficina de turismo'. Eenmaal open zien we tot onze verbazing een helemaal lege zaal. De oficina is nog niet klaar en het toerisme moet nog op gang komen. Uit alles spreekt zijn vertrouwen dat er straks volop les gegeven gaat worden en het toerisme bureau druk zal krijgen.

We krijgen het gevoel dat we terecht zijn gekomen in een surrealistische wereld, een die echt is maar ook weer niet. Waarom begint iemand van het buureiland Curacao een schooltje en een bureau voor toerisme in Venezuela? We krijgen geen antwoord.een heel huis inricht voor een onzekere toekomst.

We vragen ons af waarom hij het ons zo nadrukkelijk wil laten zien. Is hij benieuwd naar onze mening? Ik heb niet de indruk. We zijn verbaasd en misschien is hem dat opgevallen. We moeten ook een beetje lachen om de combinatie van verbeelding en overmoed. Ik denk niet dat hij dat gemerkt heeft. We weten niet wat we er van moeten vinden en dus zeggen we maar niks.

Ook merkwaardig dat onze eerste echte ontmoeting in Venezuela met een man uit Curacao is die notabene als een soort ontwikkelingswerker het onderwijs in Puerto Cabello wil aanpakken en het toerisme promoten. Het zijn praktische doelen maar of zijn plannen ooit werkelijkheid zullen worden, zullen wij nooit te weten komen. Al hoewel je weet natuurlijk nooit of we nog niet eens terugkomen. We nemen afscheid van onze landgenoot en varen eindelijk naar Colombia, naar Barranquilla aan de monding van de Rio Magdalena.

(wordt vervolgd)