 |
| Eten onderweg ergens in Frankrijk. |
De dag voor vertrek krijgt het autootje zijn finishing touch. Bernard is op het idee gekomen om met hulp van plakplastic het autootje te versieren. Zo wordt de alledaagse Renault 4 omgetoverd tot een fantasiewagentje, een vrolijke circusautootje, volgens sommigen een hippie auto, volgens anderen een koektrommel. Voor ons maakt het niet uit. We hebben niet de pretentie om hippie te zijn. We voelen ons vrij, onafhankelijk, eigengereid en avontuurlijk en dat is precies wat we met het versierde autootje willen zeggen. Hetzelfde als wat we eigenlijk doen met de geschilderde voorgevel van onze boerderij aan de Jacobslaan.
Bernard heeft al wat meer van Europa gezien dankzij zijn kamperende ouders. Om gezondheidsredenen maken die lange reizen naar warmere, zuidelijke streken, maar Marokko was daar nooit bij. Het is dan ook een verre reis dwars door Frankrijk en Spanje, enorm uitgestrekte landen vergeleken met Nederland dat slechts twee uur rijden breed is en drie uur lang. De afstand die we gaan afleggen is ongeveer drie duizend kilometer, heen en terug zes duizend kilometer. We gaan er vanuit dat ons dat gaat lukken. We vertrekken op een mooie zaterdagochtend in augustus vanuit de Jacobslaan, eerst om Henkius op te halen in het centrum van Nijmegen en dan te koersen op Antwerpen.
Bernard gaat als eerste achter het stuur zitten. Ietwat plechtig start hij de motor maar die weigert. Na nog een paar keer starten staat de auto nog steeds zo stil als een koppige ezel die met geen mogelijkheid van zijn plaats is te krijgen. Wat is er in aan de hand? Gisteren liep hij nog als een trein. Blijven starten tot we een ons wegen gaat ook niet. Op een geven moment is de accu leeg en dan houdt alles op.
In een vlaag van bijgelovige wanhoop stel ik voor dat Dora het eens probeert. Wie weet laat de ezel zich verleiden door haar zachte, rustige handen. Misschien is hij gevoelig voor een vrouwenhand. Ik verzin ook maar wat. Je weet maar nooit in welk hoekje het geluk zit. Bij Dora dus want al bij haar eerste startpoging slaat de motor aan alsof er niks aan de hand is geweest. Op naar Henkius.
Die staat klaar. Dora laat de motor voor alle zekerheid lopen terwijl Henkius afscheid neemt van vrouw en kind, zijn spullen in de achterbak gooit en instapt, achterin naast Bernard. Het reisgezelschap van drie mannen en een vrouw is compleet en kan vertrekken naar Antwerpen met Parijs als de eerst stop op weg naar Marokko. De auto zoemt tevreden. Antwerpen zijn we zo door en voordat we het goed en wel beseffen zijn we dwars door België gereden en staan we aan de Franse grens. De grensovergang verloopt zonder problemen.
Voorbij Rijsel komen we op de enige snelweg van onze route, die tussen Rijsel en Parijs. Ergens halverwege is het tijd voor het middageten. Van de moeder van Dora hebben we een handige, luchtdichte ronde Tupperware trommel gekregen met daarin onder andere haar beroemde koude schotel, een mix van vlees, aardappelen, augurken enz., een lekkernij voor feestelijke gelegenheden. De Tupperware trommel zal voor de rest van onze reis onze voorraadkast zijn.
Na het eten start het autootje zonder aarzelen. We krijgen er weer vertrouwen in en met het vertrouwen stijgt de zin in het avontuur. Een warme augustuszon schijnt door het open dak, de weg is rustig en we naderen Parijs. Henkius geeft wat extra gas waarop Bernard nog maar weer eens waarschuwt dat harder rijden dan honderd kilometer per uur niet goed is voor het olie vretende autootje en ook niet nodig is. De tijd is aan ons.
(verschijnt elke vrijdag)
What do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mailWhat do you want to do ?
New mail
Parijs in elk geval gehaald :-).
BeantwoordenVerwijderen