MAKE LOVE NOT WAR (WERKTITEL) 12, GAULOISES

 

De volgende morgen horen we dat onze twee medereizigers en lifters niet zijn aangekomen. Maar wat veel en veel erger is, Harry heeft de hele nacht tandpijn gehad en geen aspirines bij zich. Ik ook niet. Wie denkt er nu aan zoiets als tandpijn? Harry moet dringend geholpen worden en dus zit er zit niks anders op dan op zoek te gaan naar een tandarts. Blijkbaar verwaarloost hij niet alleen zijn kleding maar ook zijn gebit. Hoever kun je gaan met je anti-burgerlijke opvattingen? Gelukkig is er een bereidwillige student die hem aan een goedkope tandarts kan helpen want Harry is niet verzekerd, ook al zo een burgerlijke gewoonte.



Ik ga alvast naar de Eiffeltoren om te zien of de twee vrienden intussen zijn aangekomen. Gelukkig, ze zitten zoals afgesproken onder de ijzeren toren van ingenieur Eiffel. Ze zijn er nog maar net. Ze hebben pech gehad met liften. 's Avonds laat zijn ze afgezet op een verlaten plek in een soort niemandsland ergens in Noord Frankrijk. Uit wanhoop zijn ze gaan slapen in het gras tot het weer dag werd. Zodra het goed licht werd, zijn ze op zoek gegaan naar een lift die hun kon bevrijden uit de ellende.

 

Ze kregen net als wij een lift van een vrachtwagen. Over truckers en vrachtwagenchauffeurs niets dan goeds. Daarna is het snel gegaan tot Parijs. Ik vertel over het noodlot dan Harry is overkomen. Hopelijk komt het goed met hem. We gaan op zoek naar een goedkoop ontbijtje, want we hebben flinke honger ook al  roken we ons te pletter aan Gauloises. Ze helpen niet meer.
 

Na een staand ontbijt van zwarte koffie en een paar croissants in een bar beginnen we aan onze zwerftocht door Parijs. Er staat niks op ons programma en dus alles. We slenteren van de Eiffeltoren naar de de Arc de Triomphe en vandaar de Champs Elysees op, de uitstalkast van naoorlogse welvaart van glitter en glamour. Je kunt wel zien dat het goed gaat met Parijs. 



We lopen langs de Seine richting het Louvre. Onderweg horen we sirenes van politieauto's of zijn het ziekenwagens? We besluiten poolshoogte te nemen en ter hoogte van Place de la Concorde verlaten we de kade. We zien voor ons een enorme stoet van jongelui in donkere pakken. Het is een massa demonstratie, de eerste van mijn leven.

Tijdens mijn zoektocht naar fotomateriaal voor dit verhaal ontdekte ik bovenstaande foto in het Brabants Dagblad. De foto is gemaakt door Daan Scholte. Het verhaal bij de foto gaat over het scholierenprotest dat al in het jaar 1958 plaatsvond en waar ik mij van herinner dat ik als eerstejaars enthousiast aan meedeed zonder precies te beseffen waar het om ging. Je kunt het verhaal nalezen in het verhaal "Weerzien: herrie op het TBL" in het Brabants Dagblad van 27 maart 2017. 

Nou ja, niet helemaal. Al in 1958, mijn eerste jaar op het Titus Brandsma Lyceum in Oss, liepen we met z’n allen de Molenstraat in Oss uit protest tegen de schoolleiding die had ingegrepen in de kandidatenlijst voor de leerlingenraad. Dat was mijn eerste protest voor een democratisch recht al besefte ik dat toen nauwelijks. Ik sloot mij toen voornamelijk aan bij het protest vanwege het enthousiasme van de rest. Een onschuldig protest overigens dat beperkt bleef tot de gebruikelijke ochtendpauze.
 

Ook nu werkt het massale enthousiasme van de demonstranten aanstekelijk. Ze zwaaien met grote gele vellen papier waarop met vette letters staat "Humphrey Go Home". De Noord Amerikaanse vice-president is klaarblijkelijk op bezoek in Frankrijk. Een mooie gelegenheid om hem te laten weten dat hij niet welkom is in vanwege de oorlog die zijn land voert in Vietnam. Wij sluiten achteraan de stoet.

(verschijnt elke vrijdag)