KLIMAATKRANT TROUW

Het dagblad Trouw is een klimaatkrant. Dat zeg ik niet, dat schrijft Cees van der Laan in zijn brief van de hoofdredactie.”Waar Trouw staat in de klimaatdiscussie is duidelijk. De opwarming van de aarde wordt vooral door de mens veroorzaakt.” ( krant van zaterdag 23 februari). Ik had net een week eerder een  antwoord van Trouw redacteur Jeroen den Blijker op mijn kritisch email gehad. “Maar gemakshalve volsta ik met het antwoord dat de rapporten van IPCC voor ons leidend zijn in onze journalistieke aanpak.”

Beiden verwijzen tevens naar de consensus die daarover zou bestaan onder klimaat deskundigen. Van der Laan: “Het schijnt - ik heb ze niet geteld - dat 95 tot 97 procent van de deskundigen ervan overtuigd is dat de mens veroorzaker is van de opwarming van de aarde,…” Blijker: “Niet alleen is er brede consensus onder klimaatdeskundigen over het klimaatprobleem zoals dat door IPPC in haar rapporten verwoord, ook buiten deze sector komt steeds meer bewustzijn over het klimaatprobleem, bijvoorbeeld bij financiële instellingen.”

Consensus over een wetenschappelijke theorie of opvatting zegt natuurlijk niets over de wetenschappelijke geldigheid van die theorie. Een bekend historisch voorbeeld is de kwestie Galilei (1564-1642) die door waarneming had vastgesteld dat de zon niet om de aarde draaide, zoals toen de maatschappelijke en wetenschappelijke consensus was onder leiding van de Roomse Katholieke Kerk, maar juist andersom dat de aarde om de zon draait. Galilei werd door de R.K. kerk in de ban gedaan.

Je moet dus voorzichtig zijn met consensus als argument ter ondersteuning van een wetenschappelijke theorie. De Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen beseft dat en noemt geen consensus cijfers en houdt de nodige wetenschappelijke slagen om de arm. In hun brochure over Klimaatverandering, wetenschap en debat staat zelfs dat een oorzakelijk verband tussen toename van CO2 en de opwarming van de aarde strikt genomen nooit valt te bewijzen (blz.19).

Toch vindt de KNAW dat we ervan moeten uitgaan dat het verband bestaat vanuit het beginsel “beleid zonder spijt” d.w.z. dat je achteraf, als een verband toch overtuigend zou kunnen worden aangetoond, je in ieder geval het goede beleid hebt gevoerd. De KNAW laat de discussie over de kosten en de aanpak van dat beleid over aan de politiek.
 
Ondertussen blijkt het consensus cijfer van 97,5% een wel erg onzekere basis te hebben getuige het artikel van Robert Box, “Het creatieve boekhouden van de 97% klimaatconsensus.” 

Dat consensus idee van 97,5%, in 2013 door de voormalige VS president Obama met een tweet de wereld in geholpen, is gebaseerd op een artikel van de Australische klimaatactivist John Cook. In het hierboven genoemde artikel wordt de analyse van Cook grondig in twijfel getrokken. Je kunt hooguit zeggen dat heel veel klimatologen het vermoeden van een verband delen. Op basis van die vermoedens zouden we een beleid moeten voeren dat honderden miljarden kost, dat een enorme kapitaalvernietiging betekent en waarvan we de resultaten niet zeker zijn. Ik wil niet vervelend doen maar een te radicaal klimaatbeleid zou wel eens de duurste gok aller tijden kunnen worden.