DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 71

In het midden vooraan premier Charles Michel van de liberale Franstalige MR geflankeerd oor 4 vice-premiers. Helemaal links Didier Reynders van MR, naast hem Jan Jambon van N-VA, rechts van Michel Kris Peeters van CD&V en tenslotte helemaal rechts Alexander de Croo van Open VLD.

Het politiek-strategische besluit van de N-VA onder leiding van Bart de Wever om in 2010 ondanks een eclatante verkiezingsoverwinning niet mee te doen aan de zesde staatshervorming (het zogeheten 'Vlinderakkoord') en aldus buiten de regering di Rupo te blijven, bleek bij de federale verkiezingen van 2014 een goede politieke zet te zijn geweest. 


De N-VA werd met bijna 1, 4 miljoen stemmen ofwel  20, 3% van alle uitgebrachte stemmen in heel België, verreweg de grootste partij van het land. De PS werd met bijna 800.000 stemmen ofwel bijna 12% een goede tweede. Met deze verkiezingsoverwinning zette de N-VA het Vlaams Nationalisme met een daverende klap op de kaart van België. De Waalse PS ams de tweede grootste partij van het land heeft daarmee feitelijk de leiding van het verzet tegen het Vlaams nationalisme. 

De verkiezingsoverwinning vertaalde zich in 33 N-VA zetels in het parlement, iets meer  dan een vijfde van het totaal aantal zetels. De Waalse socialisten behaalden 23 zetels, gevolgd door de Vlaamse christendemocraten met 18 zetels, de Waalse liberalen (MR) 20 zetels en de Vlaamse liberalen (Open VLD) 14 zetels. De regeringsvorming zou er echter niet gemakkelijker op worden, zeker niet als men de in België gebruikelijke evenwichten wil behouden d.w.z. een spiegelbeeldige verhouding van politieke partijen in de federale regering. Met deze uitslag is dat zo goed als onmogelijk, zeker nu de overwinning van de N-VA de verhoudingen tussen Franstaligen en Vlamingen, tussen links en rechts zo op scherp heeft gezet.

De Waalse socialisten zijn mordicus tegen het conservatief rechtse Vlaamse nationalisme. Van de Vlaamse christendemocraten kunnen ze tot op zekere hoogte een Vlaams nationalistische koers accepteren maar de N-VA is nationalistisch en conservatief tegelijk en dat is teveel van het goede. Voor de SP is de N-VA dan ook een politieke melaatse, nog net geen Vlaams Belang maar het scheelt niet veel. Omgekeerd is voor de N-VA de SP met zijn staatsdirigisme,  zijn cliëntalistisch georiënteerde solidariteit en anti-Vlaamse gezindheid een destructieve partij die notabene op kosten van de Vlamingen zijn politieke cliënteel onderhoudt.


De Franstalige christendemocratische partij zit niet ver van de PS zeker niet als het gaat om Vlaams nationalisme dat ze beschouwt als verraad aan België en in het verlengde daarvan de Waalse zaak. In tegenstelling tot Vlaanderen heeft Wallonië geen sterke op taal en cultuur gerichte nationalistische traditie en ook niet de politiek- staatkundig potentie die Vlaanderen heeft om een zelfstandige staat te worden.
 

Alleen de Franstalige de liberale MR gaat minder verkrampt om met het Vlaams nationalisme en conservatisme. Het is aan Franstalige kant de enig mogelijke kandidaat voor een coalitieregering met de N-VA aangevuld met de andere Vlaamse partners, de eveneens liberale Open VLD en de Christendemocraten.  Die balanceren van oudsher tussen Vlaams nationalisme en behoud van België op de ideologische kompasnaald van subsidiariteit en christelijk - sociale leer. Zo een coalitie betekent weliswaar een breuk met de gebruikelijke Belgisch federale evenwichtsleer maar kan wel rekenen op een ruime meerderheid in de Kamer. 

Uiteindelijk komt de regering Michel tot stand.

“De regering-Michel I was de Belgische federale regering die na de federale verkiezingen van 25 mei 2014 gevormd is en op 11 oktober 2014 beëdigd werd. De regering was een nooit eerder vertoonde coalitie van liberalen, christendemocraten en Vlaams-nationalisten. Het was bovendien de eerste federale regering zonder deelname van de Franstalige socialisten in ruim 25 jaar.
De MR was als enige Franstalige partij lid van de regering, met daartegenover aan Vlaamse zijde de N-VA, CD&V en Open Vld. Dezelfde Vlaamse partijen vormden enkele weken voordien samen ook de Vlaamse regering-Bourgeois. Aangezien de grondwet voorziet in taalpariteit, waarbij Franstaligen en Vlamingen elk op de helft van de ministerposten kunnen rekenen, krijgt de MR de helft van de ministerposten.

MR-politicus Charles Michel volgde PS'er Elio Di Rupo op als eerste minister. 

In de media werd deze samenstelling ook de Zweedse coalitie genoemd. Dit verwijst naar de Zweedse vlag, waarbij de blauwe achtergrond staat voor de liberalen van MR en Open Vld, het geel voor de Vlaams-nationalisten van N-VA en het kruis voor de christendemocraten van CD&V. Ook de term kamikazeregering werd soms gebruikt. Men refereerde daarbij aan de deelname van de MR, die als enige Franstalige partij deel uitmaakt van de coalitie, terwijl ze bij de verkiezingen 'slechts' 25% van de Franstalige kiezers kon overtuigen. Critici beschouwden hun deelname als politieke zelfmoord.” (Wikipedia: Regering-Michel I)


(verschijnt elke vrijdag)