DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 62

 

Bij het Koninklijk Paleis te Brussel, 12 juni 2011

Als gevolg van de verkiezingsoverwinning van het “Vlaams Kartel” van CD&V/N-VA kwam in 2004 de Vlaamse regering Leterme tot stand met de belofte een van de meest heikele punten tussen de Vlaamse en Franstalige gemeenschap op te lossen: de splitsing van de kieskring “Brussel-Halle-Vilvoorde”.
De Kieskring “strekte zich uit over de bestuurlijke arrondissementen Brussel-Hoofdstad (samenvallend met het Brussels Hoofdstedelijk Gewest) en Halle-Vilvoorde (35 gemeentes van het Vlaams Gewest). Sinds de opheffing in 2012 vormt het Brusselse deel een eigen kieskring en hoort het Vlaamse deel bij de kieskring Vlaams-Brabant. De splitsing van de kieskring was een communautaire kwestie die al meteen ontstond bij de oprichting ervan in 1963 ten gevolge van het vastleggen van de taalgrens.” (Wikipedia:Brussel-Halle-Vilvoorde)

BHV is als het ware een “gemengde”  kieskring van Franstalige en Nederlandstalige -Vlaamse politieke partijen met gelijke rechten in de gehele kring. Dit is een anomalie in België. Sinds de taalgrens wordt een dergelijke vermenging als onwenselijk beschouwd, met name aan Vlaamse zijde. Zij willen kost wat kost voorkomen dat Vlaamstalige gemeenten op den duur alsnog verfransen. Vandaar dat de kieskring BHV vanaf het begin van de vaststelling van de taalgrens als een anomalie werd beschouwd.

Nogmaals, de taalgrens is in cultureel opzicht een echte grens. Wie denkt dat taal en cultuur samen een jas zijn die je naar believen kunt aan en uittrekken beseft niet dat taal en cultuur, waartoe ook religie behoort, het huis zijn waarin mensen geestelijk wonen. Zo een huis wil je eigenlijk nooit verlaten. Dat is ook wat het leven van migranten zo moeilijk maakt. Zij moeten hun geestelijke woning verlaten, taal, religie en cultuur met bijbehorende kleding, gedragingen, sociale codes enz. om vervolgens met de restanten een nieuwe woning te bouwen in hun nieuwe land. Dat valt de meeste migranten zwaar, heel zwaar. Sommigen zijn daartoe niet eens in staat.

Anderzijds kan onderdrukking of verdrukking van de eigen taal en cultuur, zo heeft men in België ervaren, kan tot taal of cultuurradicalisme leiden wat op zijn beurt de katalysator kan zijn voor politiek extremisme. In Vlaanderen is het Vlaams Belang (het voormalige Vlaams Blok) een partijpolitieke uiting van taal en cultuur-radicalisme waarbij teruggegrepen wordt naar een verondersteld glorieus verleden. 

Om de splitsing van de kieskring BHV voor de Franstaligen in de Vlaamse gemeenten rond Brussel verteerbaar te maken werd overeengekomen dat zij in zes Nederlandstalige gemeenten rond Brussel het recht hebben door de gemeente in hun eigen taal bediend (gefaciliteerd) te worden. Dat zijn de befaamde faciliteitengemeenten geworden, voor vele Vlamingen toch nog altijd een doorn in het oog met name als blijkt dat Franstaligen niet altijd fijngevoelig omgaan met deze faciliteit.

“Een faciliteitengemeente is een Belgische gemeente gelegen in een eentalig gebied waarvan grondwettelijk is vastgelegd dat ze gemeentelijke diensten, als burgers daar om vragen, ook in een andere taal moet aanbieden dan in de officiële taal van het taalgebied, waarin de gemeente ligt. Deze anderstalige diensten worden (taal)faciliteiten genoemd. Zo moeten Vlaamse of Duitstalige faciliteitengemeenten Franse taalfaciliteiten aanbieden en moeten Waalse faciliteitengemeenten Nederlandse en/of Duitse taalfaciliteiten aanbieden.” (Wikipedia: Faciliteitengemeente)

(verschijnt elke vrijdag)