DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 64

 

Tina Turner tijdens een optrede

Tina Turner zingt niet maar schreeuwt in 'River deep, mountain high' (1966) haar liefde uit, woest, woedend en wanhopig: “Do I love you, my oh my, Oh baby River deep, mountain high If I lost you would I cry Oh, how I love you, baby, baby, baby, baby.” Dit is niet meer normaal, zoveel liefde, wanhopige liefde. Hoe diep en hoog haar liefde ook gaat, je hoort dat ze weet dat het onbeantwoord zal blijven. Haar liefdesverklaring is eigenlijk een klaagzang tegen de eenzaamheid. Niets maakt zo eenzaam als onbeantwoorde liefde. 

Met haar belofte van trouw en aanhankelijkheid wil ze hem alsnog overhalen haar liefde te beantwoorden.

“When you were a young boy
Did you have a puppy?
That always followed you around
Well, I'm gonna be as faithful as that puppy
No, I'll never let you down
'Cause it grows stronger like a river flows
And it gets sweeter, baby and heaven knows
And it gets sweeter, baby, as it grows”

Maar het haalt allemaal niks uit. Haar laatste schreeuw laat daar geen twijfel over bestaan, “If I lost you would I cry”.

Hoe hard Tina Turner ook haar best doet, aan zeematroos is het niet besteed. Hij blijft zitten met zijn twijfels over zijn trouwplannen. Zijn het die twijfels die hem er toe brengen een affaire te beginnen met Veronique, het hoofd van onze typekamer? Verliefd is hij niet, dat zien wij ook wel. 

Verlekkerd misschien, want de geest is gewillig maar het vlees zwak. Of wil hij nog een keer bewijzen dat hij nog altijd de mooie jongen is die meisjes het hoofd op hol kan brengen? Of wil hij de deur naar de spanning tussen lust en liefde openhouden voor als hij straks getrouwd is? Of is het gewoon tijdverdrijf, een manier om de verveling te lijf te gaan? Alleen op je kamer zitten bij een hospita is per slot van rekening ook maar saai. We zullen wel nooit weten wat er in het hoofd van een man omgaat als er een vrouw in het spel is.


(verschijnt elke dinsdag)