DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 43

Romance
©petrus nelissen

Ik besluit om een einde te maken aan de ontmoetingen met mijn buurmeisje. Een brief lijkt me de beste manier. Ik kan er niet tegen om haar pijn in de ogen te zien. Ik verwacht ook een heleboel waarom’s waarop ik onmogelijk een antwoord kan geven. In de liefde zijn er geen redelijke antwoorden, zeker niet voor degene die verliest. Wat in haar geval ook zo is. Ik kies immers voor een ander meisje. Dat is pijnlijk voor haar. Ze wordt door haar geliefde pardoes tot tweede keus gebombardeerd en dat schaadt hoe dan ook haar ziel. Daarom wil ik voorzichtig zijn, want als ik iets niet wil is haar kwetsen. Daarvoor is ze mij te lief.

Het voordeel van mijn brief is dat ze die nog eens kan overlezen. Mijn woorden van troost kunnen haar in de loop der tijd sterken. Ze kunnen helpen troost te vinden in onze verliefdheid, zoals een gedicht, een boek of een schilderij of film je kan troosten. Want verliefd waren we, kort en krachtig. Dat besef kan op den duur de pijn helpen verzachten. Dat hoop ik tenminste. Geschreven woorden zijn bestand tegen de tijd, duurzaam hoor je tegenwoordig te zeggen. Gesproken woorden gaan zo gemakkelijk verloren door een verkeerde toonzetting of een ontredderde lichaamstaal. Ze kunnen tot ruzie leiden en dat nu zou alles voor altijd kunnen verpesten.

Gevoelens onder woorden brengen is moeilijk, vooral in zo een delicate kwestie als liefde. Een brief kan de bijwerkingen beperken, maar helemaal pijnloos zal het nooit worden, hooguit draaglijk. Ik mag dan verliefd zijn geworden op een ander meisje, zij is me toch nog altijd even lief juist vanwege mijn teloor gegane verliefdheid. Dit alles heb ik haar geschreven.

Het is mijn eerste afscheidsbrief aan een geliefde. Ik heb er nooit voor geoefend dus moet het in een keer goed zijn. Ik leg mijn keuze uit zonder iets af te dingen van haar. Het gaat niet om meer of minder tussen de een of de ander. Meer en minder bestaat in de liefde gewoonweg niet. Het is een kwestie van anders waarin een keuze gemaakt moet worden, een oprechte keuze zonder gedraai of lichtzinnigheid. Per slot van rekening kan er maar een meester zijn van mijn hart.

Ik geef haar de brief zo snel mogelijk na onze begroeting waarvan ik weet dat het de laatste zal zijn. Dat maakt me treurig. Afscheid nemen, zeker van een geliefde, dwingt je om beider eenzaamheid onder ogen te zien. Hoe lief we elkaar ook gehad mogen hebben, uiteindelijk blijven we beiden eenzaam. Ze neemt de brief aarzelend aan vanuit het besef dat het een afscheidsbrief moet zijn. Waarom anders zou ik haar een brief geven? Na voor de laatste keer haar hand op mijn hand gevoeld te hebben, probeer ik rustig en ongedwongen weg te fietsen. Ik hoop dat ze gelooft wat ik aan het einde van mijn brief schrijf. Ik zal je niet vergeten.

Zo eindigt een kort sprookje op de verkeerde manier. Ze leefden niet nog lang en gelukkig met elkaar. Tegelijkertijd is er hoop op een nieuw sprookje met misschien wel het goede einde.

(verschijnt elke dinsdag)