HET NATIONALE POEP ONDERZOEK

Mijn buurman in het ziekenhuis was een held.
Hij was zijn hele leven werkman geweest
zoals hij het zelf noemde, en nooit ziek geweest.
Nu was hij opgenomen vanwege kanker
en wist dat het einde naderde.
Daar had hij geen problemen mee.

Met enige tegenzin heb ik meegewerkt

aan het Grote Poep onderzoek naar darmkanker.

Ik heb al genoeg aan mijn kop.

Elk jaar naar een hartspecialist

om te zien of het machientje nog werkt.

Regelmatige bezoeken aan een huidspecialist vanwege huidkanker.

Een jaarlijkse grondige controle naar uitzaaiïngen

in het academisch ziekenhuis waar ik geopereerd ben.

Waar gaat dat heen met de medische wetenschap?

Straks worden we van dag tot dag, uur tot uur

medisch gevolgd.

Ik heb me wel voorgenomen niet verder te gaan 

dan het opsturen van het poepstaafje.

Voor de statistieken.

Mocht er bloed worden gevonden,

een coloscopie ga ik weigeren.

Ik heb geen darmklachten,

Ik poep regelmatig, 

dus waarom zou ik me daar aan onderwerpen?

Ik heb geen zin om uit angst voor allerlei ziektes

me te onderwerpen aan al te fanatieke geneesheren

die onder het mom van voorkomen is beter dan genezen

iedereen regelmatig door de statistisch aangedreven gehaktmolen van 

medische onderzoeken en tests willen halen.

Al dat gedoe maakt de angst voor ziekte en dood alleen maar groter.

Alsof die angst al niet groot genoeg is!

Mensen zijn zo bang geworden voor geestelijke

en lichamelijke aftakeling

dat ze meer en meer de Wensdood verkiezen.

Een mooi en vredig afscheid tussen lakens, 

alsof je gaat slapen en straks weer vrolijk en gezond opstaat.

Na het geluk op bestelling

volgt de dood op bestelling.