DE OPGEHEVEN VINGER VAN DUNK

Als gerenommeerd links student in de jaren 70 van de vorige eeuw las ik de Volkskrant. Die krant was namelijk net als wij katholieke studenten aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen links geworden. We waren op zoek naar een nieuwe zingeving aan ons leven en links bood kansen. Om te weten hoe erg het was om rechts te zijn (Wiegel) lazen we in ons studentenhuis af en toe de Telegraaf. Er waren daar columnisten die het tot op het persoonlijke af gemunt hadden op iedereen die tot de linkse scène hoorden. Als antwoord kregen we ook in de Volkskrant te maken met columnisten die het ook niet schuwden om persoonlijk te worden, maar dan uiteraard wel gericht tegen rechtse figuren.

Berucht was de columnist Hugo Brandt Corstius die schreef onder pseudoniemen als Piet Grijs, Battus, Raoul Chapkis en Stoker. Als Stoker schreef hij elke dag een stukje links onder op de voorpagina. Ooit stonden daar de tekeningen van Wim Boost (WIBO). Dat WIBO vervangen werd door Stoker was een teken des tijds: de relativerende humor van Boost vervangen door de arrogant linkse zelfverzekerdheid van Stoker.

Als Piet Grijs schreef hij in de jaren '70 van de vorige eeuw in het weekblad Vrij Nederland de Leidse criminiloog Wouter Buikhuisen kapot door hem neer te zetten als een extreem rechtse figuur, een charlatan, vakidioot, bedrieger en aartsopportunist. Kortom, columnistiek van het laagste allooi. Tot nu toe is bij mijn weten zijn volksgericht per column in de Nederlandse pers niet geëvenaard. Hoewel, zijn zoon Jelle dreigt nu met zijn op de persoon gerichte aanval op voormalige SNS Reaal topman Sjoerd van Keulen dezelfde kant op te gaan.

Wie er ook wat van kan, is Volkskrant columnist Thomas von der Dunk. Net als bij Stoker is hij zelfverzekerd van zijn zaak en schuwt hij niet om met de volkswoede in de rug publieke figuren aan de schandpaal te nagelen. Nuances doen niet ter zake. Elke associatie om publiekelijk de strop strakker aan te halen, is geoorloofd. Ook bij Dunk kun je je afvragen hoever hij wil gaan. Natuurlijk, het is maar ongevaarlijke woordspielerie maar soms lijkt het er toch sterk op dat hij voor deze of gene onverlaat een volksgericht zou willen of nog mooier een complete linkse opstand. Maar gelukkig laat hij het bij het met opgeheven vinger opblazen van de volkswoede. De krantencolumn als plaatsvervangende kansel. Nederlandser kan het niet.

PS. Het kan natuurlijk altijd nog een graadje erger zoals je HIER kunt zien en lezen.