Mij valt onmiddellijk het woord ZEN in bij het zien van de
wonderbaarlijk balancerende stenen torentjes op kleine rotsen in zee. Even
later zie ik een man in opperste concentratie bezig aan een nieuw torentje
balancerende stenen. Ik zelf ben bezig aan een eenvoudig zondags fietstochtje
rond het schiereiland Stanley Park in Vancouver. De geconcentreerd werkende man
trekt veel belangstelling. Ik besluit te stoppen en foto’s te maken.
Voorzichtig lopend van de ene rots naar de andere in het
water merk ik dat de stenen torentjes een tegenstrijdige indruk geven. Aan de
ene kant die van kwetsbaarheid. Ik krijg het gevoel dat de gestapelde stenen bij
het minste zuchtje wind onmiddellijk omvallen. Het licht golvende water
verstrekt dat gevoel. Maar tegelijkertijd ervaar ik de torens als stevig. Ze
staan onbeweeglijk als zelfbewuste signalen boven het golvende water. Ze
trotseren het bewegende water. Het lijkt of een geheimzinnige kracht ze bijeen
houdt.
Mijn associatie met ZEN is intuïtief want ik weet er zo goed
als niks van. Een vriend van me heeft lang geleden op zijn Friese landgoed
samen met een andere vriend een zentuin aangelegd. Ik heb daar wel eens een
tijdje in gezeten om te mediteren. Maar ik ben niet getraind in mediteren
tenzij je bidden ook mediteren noemt want dat ken ik nog uit mijn jeugd.
Maar bidden lijkt meer op het herhalen van een mantra. Door
herhaling je hoofd leeg maken om toegankelijk te worden voor jezelf, God of
iets dergelijks. Een soort zoektocht naar het diepste van jezelf of naar die
ander in de persoon van God. Een vergeefse zoektocht als ik Swaab en andere
rationalisten moet geloven. Volgens hen zijn we niet meer dan een ingewikkeld
chemisch netwerk van zenuwen en prikkels opeen gepakt in onze hersenen.
Aan de man kun je zien dat hij uiterst geconcentreerd bezig
is. Elke kei tast hij zorgvuldig met zijn handen af. Hij zoekt naar het
zwaartepunt van de steen en dat vergt concentratie. Vervolgens moet je dan ook
nog het punt vinden waarop de steen kan staan. Een prachtige vorm van samenwerking
van lichaam en geest zoals we dat kennen van ambachtslieden. Vervolgens is het
resultaat van een verbluffende schoonheid. Op de onderste foto raak ik niet
uitgekeken op die schoonheid met die merkwaardige tegenstrijdigheid van fragiel
evenwicht, kwetsbaarheid en stevigheid.
@Petrus: ik heb geen ervaring met bidden, maar wel erg veel met mediteren. Volgens mij verschilt dat niet zoveel van elkaar. Ook in Boeddhistische landen zitten mensen soms urenlang in contemplatie voor hun favoriete Boeddhabeeld. (Overigens niet mijn meditatie)
BeantwoordenVerwijderenGeweldige foto’s zijn dit. Volgens mij doet hij iets wat ieder mens zo nu en dan probeert in zijn/haar leven. Balanceren van schijnbaar onmogelijke vormen. Hoe vaak ik niet heb geprobeerd om oa. een ei rechtop te zetten!
Het aparte is wel dat in Boeddhistische landen er meer verwondering bestaat over balans. In Birma is vooral de “Golden Rock” erg bekend. Minder bekend is en dergelijke bedevaartplaats enkele honderden kilometers zuidelijker waar de door de natuur een hele constellatie van op elkaar gestapelde rotsen nog veel bizardere vormen hebben aangenomen. Alleen omdat het verder weg van Yangon (Rangoon) is, komen daar zelden of nooit toeristen.
Aan de Bretonse kust in Frankrijk bestaat ook een dergelijke natuurlijke – schijnbaar onmogelijke – steenstapel in zee. Er loopt een wandelpad langs en ik kreeg niet de indruk dat er veel mensen bij stil bleven staan. Misschien moeten we er ook bladgoud op gaan plakken en in de omgeving kapelletjes bouwen om in te bidden. Anders wordt het nooit meer dan “been there, seen it, done it, what is next?”.
En het is natuurlijk niet de stapel stenen dat HET wonder is, maar onze verwondering.
Iets wat veel jonge mensen volgens mij door de vaak virtuele wereld waarin ze leven kwijt lijken te raken.
Prachtig Petrus!!!!
BeantwoordenVerwijderenZEN zit hem niet in dat weten.
Je schrijft ....
= ....Ik zelf ben bezig aan een eenvoudig zondags fietstochtje....Ik krijg het gevoel dat de gestapelde stenen bij het minste zuchtje wind onmiddellijk omvallen. Het licht golvende water verstrekt dat gevoel. Maar tegelijkertijd ervaar ik de torens als stevig. Ze staan onbeweeglijk als zelfbewuste signalen boven het golvende water. Ze trotseren het bewegende water. Het lijkt of een geheimzinnige kracht ze bijeen houdt....Op de onderste foto raak ik niet uitgekeken op die schoonheid met die merkwaardige tegenstrijdigheid van fragiel evenwicht, kwetsbaarheid en stevigheid......=
Petrus jouw ervaring, je dit echt realiseren IS ZEN :-)
Hartelijke groet
Het mooie is natuurlijk dat zijn Zen overeind blijft staan.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig. Haast niet voor te stellen dat die kunnen blijven staan.
BeantwoordenVerwijderen(toch niet stiekem aan het fotoshoppen geweest??)