DE HEILIGE ELFSTEDENTOCHT

Elfstedentocht 1985,een nationale processie tot zingeving van het leven. Foto NRC Handelsblad/Vincent Mentzel

De Elfstedentocht was eindelijk iets positiefs tussen al de ellende die de nieuwsmedia dagelijks over je heen kieperen. Elke dag opnieuw, nee elke seconde opnieuw wordt het huisvuil van de wereld bij ons binnen gesleept. Elke dag opnieuw kijken we er verbijsterd naar en weten al lang niet meer wat we er mee aan moeten. We zouden het liever buiten de deur houden maar er is geen ontkomen aan.

Maar dan de Elfstedentocht. Die is plezierig overzichtelijk en gemakkelijk te bevatten. De journalisten blij dat ze met iets leuks kunnen komen, wij blij dat we wat leuks horen. Die behoefte aan iets leuks is tussen alle kommer en kwel zo groot geworden dat massahysterie dan niet veraf meer is. Dat is niemands schuld, niet van de journalisten (ook al meent een vk columnist van wel), niet van ons mensen.

Mijn petje af voor de voorzitter van de Vereniging de Friese Elf Steden , zijn ijsmeester en de rayonhoofden. Die hebben zich niet laten leiden door ons inmens diepe verlangen naar die wonderlijke Elfstedentocht ter bevrijding van al onze dagelijkse lasten en onzekerheden. Zij durfden ons recht in de ogen te kijken en de feiten voor te schotelen zoals ze zijn. 

Reinier Paping, winnaar van de Elfstedentocht 1963 (zie mijn vorige blog), zou wel eens een van de eerste Elfsteden Heilige kunnen worden.

Het is een opluchting dat er nog zulke mensen zijn. Net als het een opluchting is dat de mensen in Friesland gratis voor niks meewerken om het ijs te verbeteren, het traject schoon te houden en de tocht mee te helpen organiseren. Is dat niet onderhand een klein wonder in een land waar de graaicultuur tot in alle porieën van de samenleving is doorgedrongen?

Daarom is de Elfstedentocht  voor veel Nederlanders, zelfs al wordt hij niet echt gereden, een klein wonder. Aangezien er verder in Nederland helemaal geen wonderen meer gebeuren, wordt het vanzelf een groot wonder. Zo groot dat het bijna een religious karakter krijgt. Sommigen getuigen zelfs opgewonden en eerbiedig dat de Elfstedentocht zin geeft aan hun leven.

Daarom de diepe teleurstelling bij veel mensen bij het uiteindelijke niet doorgaan van de tocht der tochten. Aan de Elfstedentocht meedoen of er alleen maar naar kijken maakt voor even het leven minder zinloos. Nu het niet doorgaat moeten we weer opnieuw op zoek gaan naar iets wat zin aan ons leven geeft. Laten we bidden dat er toch nog een Elfstedentocht komt deze winter.