De wet tot behoud van milieu ellende kwam ik tegen in een commentaar van chemicus, wetenschapsjournalist en columnist Simon Roozeendaal in EW van 10 juni j.l. Ik had al zo een vermoeden van deze wet. Hoe meer we meten, hoe meer we weten en hoe gevaarlijker het leven wordt of op z'n minst het risico op gevaar.
Er worden dankzij al maar meer verfijnde meettechnieken, steeds meer "vervuilende" deeltjes" gevonden die verklaren waarom je kanker zou hebben of andere nare ziekten. De oorzaak van de ellende is gevonden, dus weg met de ellende.
Zo simpel is het allemaal niet. Het zijn statistieken op basis waarvan risico's worden ingeschat maar aangezien elk mens anders in elkaar zit weet je nooit helemaal zeker of het risico wel klopt.
Het bekendste voorbeeld is dat van opa die zijn leven lang heeft gerookt en toch niet aan kanker is gestorven.
Rozendaal geeft het voorbeeld van PFAS dat nu in Nederland als mogelijke kankerverwekker in opspraak is. De norm van 100 nanogram per liter drinkwater als een acceptabele hoeveelheid PFAS wordt door de Vlaamse milieuchemicus Karl Vrancken als aanvaardbaar beschouwd.
Als je dat omrekent in procenten kom je uit op 0,00000001%, ofwel een 1 met zeven nullen achter de komma. Als je dat hallucinant hoog noemt zoals in kranten gebeurt (Rozendaal citeert NRC en Volkskrant), ben je niet goed snik aldus Roozendaal.
"Kwik, lood, sulfaat en PCB’s zijn giftiger. “Het huwelijk tussen koolstof en fluor, het hart van PFAS, is hecht. Daardoor hebben PFAS geen behoefte aan overspel en reageren niet of nauwelijks op hun omgeving. Zo mengen ze niet met vet noch water. De chemische consequentie daarvan is dat ze ook in ons bloed tamelijk inert zijn, zeker in zulke hallucinant lage hoeveelheden als nanogrammen.”
Op de website van het Rijksinstituut voor de Gezondheid RIVM vindt u veel informatie over PFAS en uw gezondheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten