Nu we samen naar Amsterdam varen, hebben we tijd om langer met elkaar te praten. De gesprekken worden er niet gezelliger op. Terwijl ik mijn les heb geleerd dat het gemakkelijk lullen is over revolutie en radicale veranderingen maar dat de praktijk heel iets anders oplevert, zitten Katrijn en Kees nog volop in de radicale revolutie-modus.
De romantiek van de revolutie gaat er af als je ontdekt dat die leidt tot geweld met moord en doodslag en chaos waarvan onverlaten, drammers en misdadigers graag gebruik van maken. Zij zien dat niet zo, druk als ze zijn met straatkinderen. Aangezien die het gevolg zijn van armoede en armoede de schuld is van het kapitalisme, is een socialistische revolutie de enige echte oplossing. Maar zo lang die niet komt, moeten zij het doen met lapmiddelen als activiteiten en opvang voor straatkinderen en dat is frustrerend.
Zij zijn niet de enigen met frustraties. Onder Colombiaanse studenten lopen de frustraties over de onmenselijke armoede en misère zo hoog op dat ook zij terecht komen bij radicaal linkse, communistische opstandelingen die met een eigen legertje gewapenderhand een einde willen maken aan de bestaande machtsverhoudingen en het sociale onrecht. Zij zijn de vijver waar guerrillalegertjes in vissen.
Anderen, net zo radicaal opstandig maar minder gewelddadig, putten hoop uit de boerenbeweging als de motor voor omverwerping van "de bestaande machtsverhoudingen." Helaas voor hen is de boerenbeweging tot op het bot verdeeld over zowel het doel van de beweging als de middelen die ingezet worden. Campesinos willen vooral grond en daar willen ze wel voor vechten maar veel verder gaat hun belangstelling niet tenzij een of andere leider ze kan meeslepen in een groter machtsspel. In Colombia is daar tot nu toe geen sprake van.
Dan is er nog de nieuwe populistische ANAPO die wel eens zou kunnen inbreken in het bestaande twee-partijen systeem om een einde maken aan de macht van de Liberale en Conservatieve elite. De partij is meer opportunistisch dan ideologisch ontstaan uit een beweging rond generaal dictator Rojas Pinilla die vooral teert op politieke opportunisten uit de beide traditionele partijen. In hun eigen partij konden ze niet aan de bak komen, wie weet lukt het binnen de ANAPO. Maar je weet natuurlijk nooit hoe een balletje rolt.
Zo blijven we in onze gesprekken ideologisch en persoonlijk tegenover elkaar staan want voor Katrijn en in mindere mate Kees, vallen politiek en persoonlijk leven samen. En als het persoonlijke politiek is dan wordt het moeilijk vrienden te hebben buiten je politieke straatje. Zo word je vanzelf sektarisch en dat is niet gezond voor lijf en leden maar wat doe je eraan? Ik luister en denk er het mijne van. De confronterende gesprekken helpen mij om mijn eigen opvattingen scherper voor de geest te krijgen en ook dat is dialectiek.
(wordt vervolgd)
Uiteindelijk doe je altijd voordeel ermee op naar de standpunten van anderen te luisteren en erover na te denken.
BeantwoordenVerwijderen