38. HET BELOOFDE LAND. DE VADER VAN OSCAR

Links de vader van Oscar, Jaime Ucrós Garcia, met rechts van hem Alfonso Lopez Michelsen, leider van de MRL en later president van Colombia geworden (1974-1978).

 

De vader van Oscar is een verhaal apart. Aangezien ik voor mijn onderzoek naar de twee traditionele politieke partijen gesprekken zou willen hebben met politici die een belangrijke politieke functie hebben gehad, vraag ik aan Oscar of hij voor mij een gesprek kan regelen met zijn vader Jaime Ucrós, medeoprichter van de Movimiento Revolucionario Liberal een afsplitsing van de Liberale Partij. 

Hoewel de beweging na politiek succes te hebben gehad, weer is opgegaan in de moederpartij, zou ik toch graag weten hoe het de beweging is vergaan. Immers de leiders van de MRL spelen tot op de dag van vandaag een belangrijke rol in de Liberale Partij. Hun leider Alfonso Lopez Michelsen is zelfs presidentskandidaat.

Oscar houdt woord en belt me door dat zijn vader mij zondagochtend om een uur of tien verwacht. Ik bel op het afgesproken uur aan bij een groot statig huis in het centrum van Bogotá. De dienstmeid doet open. Ze brengt me naar de eerste verdieping waar ik tot mijn verbazing wordt ontvangen in zijn slaapkamer. 

Hij slaat nog net voor mijn binnenkomst een zijden kamerjas om waaronder vandaan ik twee magere in sloffen gestoken blote benen zie. Ondanks die aanblik zie ik een trotse Spanjaard voor me die alleen al vanwege zijn snor een tweeling broer zou kunnen zijn van de Spaanse surrealistische kunstenaar Dalí. Hij geeft me hartelijk de hand en wijst me op een lederen leunstoel in de hoek van de kamer. Hij zelf gaat op de rand van zijn bed zitten, steekt een sigaret aan en vraagt of ik koffie wil waarna hij de dienstmeid opdraagt twee koffies te brengen. 

Pas dan dringt het tot me door in wat voor een surrealistische situatie ik beland ben; een interview in de slaapkamer van een belangrijke Colombiaanse politicus alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Dat is even wennen. In denk niet dat me dat in Nederland ooit kan overkomen. Daarvoor zijn we een te formeel volk en missen we het gevoel voor drama en theater voor een dergelijke ontmoeting. 

Jaime Ucrós praat alsof we elkaar al jaren kennen. Als vriend van zijn zoon ben ik ook een vriend van hem, vindt hij. Hij begint met de vraag over mijn hoe en wat in Colombia. Het is niet voor het eerst dat ik die vraag krijg. Iedere Colombiaan die ik ontmoet wil weten waarom ik in Colombia ben en vooral wat ik van hun land vind. Blijkbaar ben je als Europeaan, soms zelfs al na enkele dagen verblijf in het land, in staat een oordeel te vellen over hun land. Ik vermoed uit onzekerheid. Colombianen hebben ontzag voor Europeanen. Ze zien Europa als een oude beschaving die aan de wieg heeft gestaan van Colombia. Gewoonlijk beperk ik me tot welwillende vriendelijkheden. 

In dit geval ben ik verplicht er dieper op in te gaan. Ik leg hem uit dat ik altijd al een voorliefde heb gehad voor Latijns Amerikaanse muziek en cultuur. Sinds ik politicologie studeer is mijn belangstelling alleen maar groter geworden door de aanstekelijke Cubaanse revolutie. Ik heb geprobeerd een stage te organiseren in Cuba maar dat mislukte. 

Toen ben ik op zoek gegaan naar een ander land waar ik stage zou kunnen lopen. Daarvoor had ik een begeleider ter plaatse nodig. Ik kwam na veel omzwervingen terecht bij professor pater Frans Rosier, waarmee zijn zoon ook bevriend is. Het was goed mogelijk geweest dat ik  elders op het continent terecht was gekomen. Uiteindelijk ben ik blij dat het Colombia is geworden. Het land is een afspiegeling van de revolutionaire dynamiek die het hele continent heeft bevangen en bedoeld is om een einde te maken aan het sociale onrecht en de armoede. Ik wil meemaken hoe dat in de praktijk in zijn werk gaat.

(wordt vervolgd)