101. DE AARDE IS ROND, GRANADA

 

Dora drinkt

Zo rijden we in mineur maar nog niet geheel verslagen Granada binnen. Een garage is gauw gevonden. Veel uitleg is niet nodig. Ze schatten dat het met een uurtje gepiept zal zijn. Er schuilt meer daadkracht in Spaanse monteurs dan wordt beweerd. We zullen zien. Ondertussen kunnen we boodschappen doen, waaronder de dringende aankoop van een anti-diarree middel. Bij het woord diarree snapt de bediende achter de toonbank in de apotheek meteen waarnaar ik op zoek ben. Een internationaal woord voor een internationaal euvel.

Hij haalt een doos met groot uitgevallen pillen tevoorschijn. Hij is zo vriendelijk om in een kort Engels uit te leggen dat de inname van een enkele pil genoeg moet zijn. Twee kan ook nog maar meer hoeft echt niet. Zodra ik de kans heb, neem ik de pil met water in. Langer wachten  is onverantwoord als je door de stad zwerft.

Misschien is het een Spaans wonder maar ons autootje staat na een uur keurig klaar. We zijn zo blij dat we de hoge rekening met plezier betalen. Aangezien dat met een ANWB reischeque kan, lijdt ons kasgeld er gelukkig niet onder. Wie weet wat we in de toekomst nog nodig hebben. Opnieuw is de ANWB redder in nood en dat op ruim tweeduizend kilometer afstand van het moederland. De uitvinder van de ANWB verdient een standbeeld op een duurzame plek ergens midden in Nederland. 

Het autootje loopt als vanouds. Weg is zijn oude mannen syndroom. Hoop gloort dat we niet hoeven liften. Maar de vreugde is van korte duur. Buiten in de heuvels ten zuiden van Granada krijgt hij opnieuw  kuren en begint te sukkelen. Hoeveel gas Bernard ook geeft, hij geeft geen sjoege. Het is om wanhopig te worden. Ons zo geliefde autootje is veranderd in een dooie diender, een karretje rijp voor de schroot.

Ik besluit als een laatste daad van liefde het oliepeil te controleren al zou ik niet weten wat olie in het carter te maken heeft met motorkracht. Zoals gebruikelijk moet er een litertje bij. Moedeloos zetten we het karretje weer in gang en dan gebeurt er op slag een mirakel daar op de Spaanse hoogvlakte. Zo maar ineens, zonder dat het weer is veranderd, de zon schijnt er nog steeds op los, en het landschap hetzelfde is gebleven, geeft hij weer vaart.  Eerst schokkerig en onwennig maar allengs doet hij het weer zoals het hoort. Het voelt alsof ergens iets in de weg heeft gezeten net als wanneer een graatje in je keel zit of iets tussen je tanden. Maar wat het geweest is, heb ik tot op de dag van vandaag niet kunnen achterhalen. Tussen hemel en aarde gebeuren er soms dingen die we niet begrijpen.

Misschien lijken auto’s meer op mensen dan we beseffen. Zo af en toe moeten ze uitrusten, liefdevol verzorgd en gekoesterd worden. Auto's behoren op grond van hun ontwerp en bouw geen eigen leven te hebben maar bij tijd en wijle hebben ze dat toch. Wij gevieren daar op de Spaanse hoogvlakte zijnde de bemanning van dit wonderlijke autootje zijn daar getuige van. Er rust al met al veel zegen op onze reis. Na verloop van tijd zitten we er weer net zo ontspannen en luchtig bij  als voorheen.

De weg naar het zuiden is lang en heet. Gelukkig brengt het schuifdak enige verkoeling. Van vreugde steken we om beurten onze hoofden boven het dak uit en drinken we goedkope landwijn rechtstreeks uit de fles. Zelfs Dora zet achter het stuur de wijnfles aan haar mond. Uiteraard geheel onverantwoord maar er is nergens politie te zien. Er is trouwens geen kip op de weg. Terwijl er langzaam een einde komt aan alweer een avontuurlijke dag, genieten we van de warme late namiddagzon die lange schaduwen van de cipressen op onze weg werpt.

(verschijnt elke vrijdag)