Ik hou van muziek. Niks komt zo snel je ziel, je hart en je lijf binnen als muziek. Met muziek weet je dat je leeft, muziek schept sfeer, uit je gevoelens, brengt orde in de chaos, verbindt je zonder woorden met de medemens en niet te vergeten op muziek kun je dansen. Samen dansen brengt mensen meer tot elkaar dan welke andere kunst ook. Muziek is een religieuze ervaring, de tegenhanger van politiek.
Daarom wilde ik graag zelf een instrument bespelen, maar zonder resultaat. Ik heb er geen talent voor. Ik leer op de lagere school dat ik zelfs niet fatsoenlijk kan zingen. Veel later leer ik wel dansen. Dat is tenminste wat. Op de middelbare school ben ik vanwege de sfeer en het samenzijn een tijdje lid geweest van het zangkoor Philomela. Een grote bijdrage aan de zangkunst was het niet.
Waar komt mijn liefde voor muziek vandaan? Is het aangeboren of krijg je dat mee van thuis? Mijn vader speelt in zijn jonge jaren accordeon. Ik herinner mij dat hij op zolder zit te oefenen. Daarna is het een tijd stil behalve de zondagse kerkzang tijdens de mis, de in het Latijn gezongen liederen Kyrie Eleison en het Agnus Dei begeleid door het orgel. In de Mariamaand mei luister ik naar Marialiederen en in de Kertsnacht zing ik zachtjes kerstliedjes mee.
Dan komt mijn moeder die onder het poetsen, boenen, dweilen en stofzuigen het AVRO radioprogramma Arbeidsvitaminen heeft aan staan. Als het maar even kan, luister ik naar de marinierskapel, Fats Domino, Winifred Atwell, Pat Boone, Willy Alberti, Johny Jordaan, De Zangeres Zonder Naam en Johny Hoes. Een ratjetoe aan muziek waar altijd wel een liedje tussen zit wat ik heel mooi vind.
Op de middelbare school krijg ik muziekles van leraar Jansen, koordirigent van de Grote Kerk. Ik leer de klassieke componisten kennen met hun muziek die wordt afgespeeld op de grammofoon opgesteld op de piano in de aula. Af en toe draait hij op verzoek van een klasgenoot 45 toeren plaatjes. Ik herinner mij de Everly Brothers. Daar doet Jansen niet moeilijk over. Ik weet niet wat hij er zelf van vindt maar hij is in ieder geval niet te beroerd om deze pubermuziek te draaien.
Buena sera van Louis Prima is een lievelingsnummer van me, net als het komisch absurde rockandroll nummer “Kom van dat dak af” van Peter Koelewijn. Dan ontdek ik ergens tussen de lessen en het huiswerk door de Dutch Swing College Band. Hun muziek is als een openbaring voor me alsof ik er altijd naar op zoek ben geweest: uitgelaten, uitdagend, virtuoos, ritmisch, ordelijk en chaotisch tegelijk, ontroerend, blij, improviserend, speels, telkens anders en toch herkenbaar. Mijn eerste lp is Rindin’ High. Elke zondagmorgen wanneer mijn ouders naar de kerk zijn, haal ik mijn koffergrammofoon te voorschijn en draai de plaat op voIle sterkte. De nummers worden mijn klassiekers.
“Het orkest beleefde zijn grootste triomfen in de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Het karakteristieke geluid dat het orkest eind jaren veertig en vijftig ontwikkelde, had als belangrijke kenmerken het gebruik van twee klarinetten of het gebruik van twee trompetten… Het orkest maakte niet alleen grammofoonplaten, maar het trad ook regelmatig (in de jaren vijftig wekelijks) op voor de radio. Ook buiten de grenzen trok het orkest toen de aandacht. Beroemde buitenlandse musici die met de Dutch Swing College Band speelden, waren onder meer sopraansaxofonist Sidney Bechet (die de later bekend geworden Dutch Swing College Blues voor het orkest schreef) en zangeres Neva Raphaello, die niet meer weg te denken was als vaste gast van het orkest na het grote succes van de plaatopname van Doctor Jazz…" (Wikipedia)
(verschijnt elke vrijdag)
Ik was puber in de jaren 80 en dat was een geheel andere muzikale tijd. Ik luisterde naar zowel de hits als het meer 'alternatieve werk'. Ik ben echter nooit in de jaren 80 of 90 blijven hangen. Ik luister nu net zo goed naar muziek uit 2020. De jaren 50 is dan weer niet mijn ding. De jaren 60 en 70 leuk om af en toe eens te horen, maar ook niet meer.
BeantwoordenVerwijderen