DE SPROOKJESJAREN 60 (VOORHEEN MAKE LOVE, NOT WAR): 28, DETERMINEREN

 

petrus nelissen, acryl en potlood op papier, 2013

J. J. is de eerste bewoner van het achterhuis. Hij heeft dan ook de grootste kamer,  de voormalige woonkamer. Zijn inrichting is zoals van ons allemaal, bij elkaar verzamelde oude troep. Hij is van goede afkomst uit Limburg, loopt er naar de mode van onze tijd slordig bij met achteloze afgetrapte zwarte veterschoenen. Het soort dat je met je eerste communie draagt maar dan nog glimmend van nieuwigheid. Hij heeft een zwarte overvolle warrige bos krulhaar met daaronder grote indringende donkerbruine ogen. Onder zijn neus een snorretje in statu nascendi zonder ooit verder te komen. Hij is verlegen en zwijgt meer dan hij praat. Daarin zijn we tegenpolen zonder dat het ons hindert.

Hij studeert medicijnen. Zo te horen een straffe studie met elke dag colleges en praktijklessen. Vergeleken met mijn studie sociologie is zijn studie een soort strafkamp. Hijzelf doet er luchtig over. Volgens hem is de studie medicijnen niet zoveel anders dan een goede opleiding tot timmerman. Als je maar weet hoe en wat je moet doen, kun je van alles maken. Voor de rest is het veel van buiten leren.

Mijn twee andere huisgenoten studeren biologie. De een wat harder dan de ander, maar ook zij draaien net als J.J. volle dagprogramma’s met colleges en praktijklessen. Biologie is de wetenschap van het leven. Om te weten hoe dat werkt, snijden ze tijdens praktijklessen in kikkers of andere beestjes zoals muizen en ratten. Determineren noemen ze dat met een geruststellend woord maar in feite is het niks anders dan zo’n beestje in stukken snijden.

Dat deed mijn vader ook maar dan met kippen,  niet om te kijken hoe ze in elkaar zitten, dat wist hij al,  maar om ze op te eten. Met een enkel gerichte haal van zijn vlijmscherpe mes onthoofde hij de kip. Mijn vader had niet voor niks het slagers vakdiploma gehaald bij de varkensslachterij Zwanenberg. Daar worden honderden dieren per dag gedetermineerd. 

Hij haalt zo snel uit dat de kip geen tijd heeft om te beseffen dat ze dood is. Ze fladdert hulpeloos weg totdat het in haar lijf doordringt dat ze dood is en languit morsdood op de grond neervalt. Haar poten bewegen nog even en dat is het dan. De komische act van de rennende kip zonder kop is voorbij. Mijn vader snijdt de geel geschubde poten af en geeft er een aan mij. Met de andere poot demonstreert hij hoe ik door aan een peesje te trekken de poot nog kan laten bewegen. Zo leer ik toch ook een beetje hoe het werkt. 
 
Nog is het determineren niet afgelopen. De kip wordt met veren en al in een emmer heet water ondergedompeld. Dat is om het plukken gemakkelijk te maken. Eenmaal uit de emmer komt van de natte kip een misselijk makende weeë lucht. Ik moet bijna kotsen. De determinatie eindigt op de aanrecht in de keuken waar ze gewassen wordt en netjes in stukken gesneden. Mijn moeder bakt de volgende dag de stukken waarna ze opgediend worden voor de Kerst of de Paastafel. De kip is niet voor niets gestorven.
(verschijnt elke vrijdag)