DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 90

 

Wat moest ik over mijn familie schrijven? Die is immers van eenvoudige afkomst en hun heldendaden, zo er die al waren, zijn nooit opgetekend. Hierboven de overgeleverde foto’s van mijn opa Bijs Nelissen en oma Kee van de Haterd voordat ze getrouwd waren. Na hun trouw stopte Kee met werken en ging voor het huishouden zorgen. Bij gebrek aan een eigen huis, huurden ze een kamer. Later hadden ze een huis met achter een kleine boerenbedoening met kippen en varkens. Ze kregen 11 kinderen waarvan er 2 op jonge leeftijd stierven.  Mijn opa stierf op zijn 63e jaar aan kanker, mijn oma heeft de 80 nog gehaald.

Ik ontdekte dat bij liefde Weltschmerz hoort, de diepe twijfel of het wel allemaal zo mooi kan blijven, het beklemmende gevoel dat het ooit fout gaat en de angst dat we zelf kapot maken wat zo mooi begon. Weltschmerz is de schaduw van een gebroken wereld, een onvolmaakte wereld waarin volmaakte liefde niet kan bestaan tenzij met veel pijn en ongeluk. Over het geluk van de liefde hangt altijd de schaduw van het mogelijke ongeluk, van een ongewilde scheiding, van onbegrip en soms zelfs bittere haat.

Deze kwetsbaarheid, dit lijden en haast voorspelbare ellende, wil je liever niet op je nek halen. In plaats van eeuwige liefde, liever eeuwig alleen blijven want eenzaam word je toch ooit weer. Dat geeft minder gedonder. Bovendien, zelfs in de liefde kun je je eenzaam voelen dus waarom al die moeite? In mijn geval zal het mijn aangeboren optimisme zijn of misschien wel een vorm van goddelijke genade als levenslust en kunst. Wie zal het zeggen? Uiteindelijk weet je het niet.

Dat je met het schrijven van liefdesgedichten en brieven de kost zou kunnen verdienen, was tot nu toe nooit bij me opgekomen. Maar nu wilde ik het wel proberen. Wie niet waagt, wie niet wint. Maar waar ga ik over schrijven? Ik bedacht dat ik maar eens moest beginnen met een uit het leven gegrepen verhaal, een soort familiesaga rond mijn ouders en dan met name mijn vader.

Niet dat er nu zoveel bijzonder over valt te vertellen maar je weet maar nooit. Het zou hoe dan ook een goeie oefening zijn. oefening baart per slot van rekening kunst. Zo gezegd, zo gedaan maar wat viel dat tegen. Hoe vaak ik ook opnieuw begin, het lukt me niet om ook maar een enkel voorval uit het leven van mijn familie tot leven te brengen, laat staan een heel verhaal met een begin en een einde en niet te vergeten een soort van plot te verzinnen.

De karakters zijn futloos. Ik krijg er geen leven in, hoe vaak ik ook de woorden en zinnen opnieuw rangschik. Het zijn onleesbare pagina’s rijp voor de vuilbak. Teveel een opsomming, een rapport, een ambtelijk geschrift zonder ook maar een enkele opvallende noot, zonder enige melodie en nog erger geen enkele  begeestering. Ik moet voor de zoveelste keer vaststellen dat de kunsten niets voor mij zijn, de schilderkunsten niet en nu valt ook al de schrijfkunst af.

(verschijnt elke dinsdag)