DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 84

Er zijn nauwelijks foto's te vinden op internet waarop professor Leo Schlichting staat. Deze foto vond ik op de Duitstalige website blexkom-halemverlag.de, Biografische Lexikon der Kommunikationswissenschaft. De foto is gemaakt in Münster 1961.
V.l.n.r.: James Stappers, Winfried B. Lerg, George Gerbner (damals noch University of Illinois), Henk Prakke, Leo Schlichting und Francesco Fattorello (Quelle: Privatarchiv Joachim Westerbarkey). De hier genoemde Stappers gaf college massapsychologie in de cursus Journalistiek.

Op de tweejarige cursus journalistiek krijg ik les van wetenschappelijke medewerkers en professoren van de faculteit voor massacommunicatie van de Nijmeegse katholieke universiteit. Zij brengen ons elementaire journalisten vaardigheden bij waaronder - de cursusleiding zij geprezen - ook Nederlandse taal wat natuurlijk niet onbelangrijk is als je schrijft voor Nederlandse lezers die thuis, op de tram, in het café en op kantoor Nederlands spreken en schrijven. 

Een andere evenzo belangrijke vaardigheid die we leren is nieuwsgaring. Daarvoor moet je de boer op. Burgers interviewen, bijeenkomsten bezoeken en aanwezig zijn bij belangrijke gebeurtenissen. Nieuwsgaring vergt een beweeglijk leven. De luie stoel is niet weg gelegd voor journalisten. Nieuw zijn de colleges massapsychologie. Die zijn helemaal van deze tijd nu men beseft dat de massamedia van grote invloed kunnen zijn op het kuddegedrag van mensen en hoe destructief dat kuddegedrag kan worden als kranten en politieke leiders de boel opjutten. Hitler, Musolini en Stalin zijn voer voor massapsychologen.

Professor Schlichting is het hoofd van de faculteit massacommunicatie en een van de stichters van de cursus. Hij is een degelijke, enigszins ouderwets aandoende man die ons uitlegt hoe nieuwsgaring in elkaar steekt. Hij benadrukt voortdurend dat we met de grootste zorgvuldigheid met nieuwsbronnen behoren om te gaan, hen correct dienen te benaderen en vooral hun naam op de juiste wijze te schrijven want daar schort het nogal eens aan. Als de bron liever niet met zijn naam in de krant wil dan moet hun anonimiteit gegarandeerd zijn. Afspraken moeten zorgvuldig tot stand komen, liefst bevestigt met een met vulpen geschreven brief. Het jachtige gedoe met telefoons en balpennen leidt tot slordigheid en fouten aldus de professor. Familiaire omgang tussen bron en journalist moet vermeden worden.

Tijdens de koffie en lunchpauzes leer ik mijn medecursisten, journalisten in wording kennen. De meesten werken al bij een lokale of regionale krant. Ze zijn door hun krant op cursus gestuurd als een vorm van bijscholing. Sommigen werken op de sportredactie, anderen bij de redactie plaatselijk en regionaal nieuws. Ik mis de journalisten van de grote Nederlandse kranten, van spraakmakende kranten als de Volkskrant, het dagblad voor katholiek Nederland. Dat is jammer. Ik zou het liefste bij zo een krant beginnen in plaats van mijn tijd te verdoen met verslaggeving van vrouwenkransjes en kaartclubs, maar misschien is dat wel te hoog gegrepen. Voorlopig werk ik nog bij Philips.

(verschijnt elke dinsdag)